به فردِ قهرمان قهرمانان را وسيله نابودى پليديها، شرارتها، پليدها و اشرار مى‏داند كه بدان، دردها درمان شد و نور و روشنايى، درخشيدن گرفت؛ حتّى در بيت دهم قصيده، شاعر اميرمؤمنان را خود شمشير مى‏داند؛ شمشيرى دو لبه كه گاهى مرزها را آبيارى مى‏كند و گاهى فطرتها را شفا مى‏بخشد (باعث هلاكت عدّه‏اى مى‏شود كه هرگز هدايت‏پذير نيستند، امّا ديگران را به خود مى‏آورد و هوشيار مى‏سازد):

و أنت بالطَّبع سيفٌ تارَةً عَطَبَايَسقي الثُّغُورَ و يَشْفي مَرَّةً طَبَعَا