دليل ديگر از قرآن در آثار شيخ بهايى اين آيات شريفه است: (... وَ إنَّهُ لَكِتَابٌ عَزيزٌ لا يَأتِيه البَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لَا مِنْ خَلْفِهِ تَنزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ)^۱«... و به طور قطع، آن كتابى عزيز است كه باطل از روبرو و پشت سر، به آن راه نمى‏يابد. از ناحيه خداوند حكيم و ستوده فرود آمده است.» مرحوم شيخ بهايى در اين‏باره مى‏نويسد:
«لَا يَأتِيه الْبَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لَا مِنْ خَلْفِهِ» و لا تطرق إليه التغيير في ذاته و لا في وصفه.
باطل از روبرو و پشت سر به آن راه نمى‏يابد و تغيير در ناحيه ذات قرآن و وصف آن، راه نخواهد يافت. ^۲
بدون ترديد، مقصود از واژه ذكر و كتاب در اين دو آيه، قرآن مجيد است. دو وصف «عزيز: رسوخ‏ناپذير» (لَا يَأتِيه الْباطِلُ): «باطل به آن راه نمى‏يابد» و (تنزيل من حَكيمٍ حَميدٍ): «نازل شده از سوى خداوند حكيم ستوده» هركدام به‏طور مستقل، دلالت بر عدم تحريف قرآن مى‏كند. چون واژه «عزيز» به معناى شكست‏ناپذير و غيرقابل نفوذ است. ^۳ و تحريف لفظى نوعى شكست و موجب نفوذپذيرى قرآن است. واژه «باطل» نيز به معناى نقيض حق، چيزى را گويند كه ثبات ندارد و تباهى و فساد مى‏پذيرد ^۴ و قرآن كه مى‏فرمايد: (لَايأتِيه الْبَاطِلُ) «باطل به آن راه نمى‏يابد» به طور مطلق، هر نوع تغيير و تبديلى را در خود نفى مى‏كند و اختصاصى به نفى باطل در محتواى قرآن نيست؛ زيرا با توجه به اعجاز قرآن، در محتواى غنى و معارف هماهنگ و سرتاسر حق قرآن كه با نظمى خاص در مجموعه آيات و جملات يك سوره و مفاد آن قرار دارد، هرگونه تغيير و تبديل در الفاظ به محتوا، حقّانيّت و هماهنگى معارف قرآن آسيب مى‏رساند و مصداق تباه‏شونده و فسادپذير مى‏گردد؛ در حالى كه اين آيه با تعبير (مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لَا مِنْ خَلْفِهِ) «از پيش رو و از پشت سر» به صورت مطلق و در هر زمان و از هر جهت، چنين