قرآن بودن آنها روا نيست.
مرحوم شيخ بهايى در همين‏باره، به مفاد آيه (يَا أيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إنْ جَاءَكُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا)^۱براى حجّيّت خبر واحد عادل و به مفاد آيه وضو ^۲ كه به تفصيل به تفسير آن پرداخته ^۳، استناد كرده است و اين نيز شاهدى بر حجّيّت قرآن و در نتيجه، سلامت آن از تحريف در ديدگاه شيخ دارد. ^۴

ب) احاديث‏

دانشمندان به احاديثى گوناگون براى اثبات سلامت قرآن از تحريف، استدلال كرده‏اند ^۵. اين به معناى نياز قرآن به احاديث در اين‏باره نيست؛ چون در واقع، اعتبار احاديث از قرآن است و صحّت و سقمشان با محكّ قرآن به دست مى‏آيد؛ ليكن چون نوع اين احاديث در گواهى شان بر سلامت قرآن از تحريف، از سوى خود قرآن تأييد مى‏شود، براى نيل به دو هدف - اثبات سلامت قرآن از تحريف و ساقط كردن احاديث تحريف‏نما (در صورتى كه تأويلى درست براى معناى آنها نتوان يافت) - به آنها تمسّك مى‏شود؛ چون در مقام تعارض احاديث، ناگزير احاديثى كه سندشان ضعيف و دلالتشان مبهم و يا موافق قرآن نباشد، ساقطاند و در آنها روايات تحريف‏نما مى‏باشند.
از جمله اين احاديث، «روايات عرض على كتاب اللَّه» اند ^۶ كه بر تواتر معنوى آنها تصريح شده است. ^۷ اين احاديث كه نيرومندترين ادلّه حديثى بر تحريف‏ناپذيرى قرآن‏اند، در مدلول مطابقى‏شان، ميزان بودن مطلق قرآن و حاكميّت آن را بر اخبار و آراء و در مدلول التزامى‏شان سلامت قرآن را از هر نوع تغيير و تحريفى به اثبات مى‏رسانند؛ چون با وجود تحريف، مقياس قرآن دچار ترديد مى‏شود و از كار مى‏افتد و مسلّماً مراد از عرضه بر كتاب