* ص 179، همان باب، ذيل ح 62:
منظور امام اين نيست كه به راستى مؤمنان در قرآن، جانشين معصوماناند؛ گرچه آنهايى كه در آيه به آنها اشاره شده است، مؤمنيناند و در عين حال، «مؤمنان» يكى از گروههايىاند كه عمل افراد مورد خطاب آيه را مىبينند. اين استدلال منطقى نيست. به علاوه، همه «مؤمنين» قادر نيستند همچون خداوند و پيامآوران ايشان، عمل آنها را ببينند. در واقع، اين مطلب به مؤمنان خاصّى برمىگردد؛ يعنى معصومان. يادداشت ابتداى اين فصل را نيز ببينيد.
* ص 181، همان باب، ذيل ح 65:
اين بدان معنى است كه همه چيزهايى كه به خداوند تعلّق دارند، «مسجد» ناميده مىشوند و اين عبارت (مسجد) شامل جانشينان بحقّ او هم مىشود. اين مالكيّت، توسّط انسان تغييرپذير نيست؛ پس انسان نمىتواند خلفا و جانشينان را تغيير بدهد.
* ص 182، همان باب، ذيل ح 67:
ضمير در آيه قرآن به شهر لوط اشاره دارد. امام با استفاده از تشبيه مىگويد: «در مدينه، كسى جز خانواده محمّد صلى اللَّه عليه و آله مؤمن واقعى نيست.»
* ص 183، همان باب، ذيل ح 69:
در زبان عربى، كلمه ربط «و» الزاماً بيانكننده توالى نيست و حديث - كه براى تفسير آيه قرآن استفاده شده - براى احترام بيشتر با نام پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شروع شده، نه با نام حضرت على عليه السلام. بنابراين حضرت محمّد صلى اللَّه عليه و آله، مشهود (مشاهده شده) است و
