مى‏دهد كه نخستين چيزى كه از كلمه «فرستاده شده» به ذهن مى‏رسد، قرآن است، امّا ولايت هم مصداق «أنزل إليهم» است. ديگر حديثها كه در اين طبقه‏بندى جاى مى‏گيرند، عبارت‏اند از: 11، 18، 19، 30، 42، 48 تا 53، 55، 56، 78، 84، 85 و 88.
ج) اين طبقه‏بندى شامل تفاسير حديثهايى مى‏شود كه ما به عنوان «ذكر اهمّ المصاديق» مى‏شناسيم و به بهترين مرجع عبارتها توجّه دارند. براى مثال، در حديث 2 عبارت «امانت» توضيح داده شده است. تفاسير متعدّدى در متون، براى اين عبارت عرضه شده است؛ مانند: مسئوليّت پذيرفتن توحيد و مسئوليّت پذيرش نبوّت. امام عبارت را به ولايت اميرالمؤمنين عليه السلام تفسير مى‏كند، زيرا پذيرش توحيد آسان‏تر از پذيرش نبوّت است و پذيرش نبوّت، آسان‏تر از پذيرش ولايت است. لذا پذيرش ولايت، دشوارترين امر است. بنابراين، مهم‏ترين امانت براى قبول مسئوليّت است كه مردم در دنياى ارواح قبل از خلقت اين جهان، پذيرفتند (= عالم الذّر؛ بنگريد: حديث 4 و ديگر احاديث اين فصل).
در حديث 3، امام واژه ايمان را به ولايت تفسير مى‏كند؛ زيرا دشوارترين (و لذا مهم‏ترين و لازم‏ترين) جزء اعتقادى است كه عدم قبول آن مى‏تواند باعث گمراهى مؤمنان شود. ديگر حديثهاى اين طبقه‏بندى عبارت‏اند از: 5، 9، 10، 16، 20، 29، 33 تا 36، 39، 40، 66، 77، 82، 83 و 85.
د) حديثهايى كه در اين طبقه‏بندى قرار مى‏گيرند، شامل تفاسير گفته‏هايى‏اند كه فضايى كلّى دارند و يك مرجع ويژه را شامل مى‏شوند؛ مانند آنچه در حديث 4 آمده است كه در آن، آيه به «برخى از شما» يعنى مؤمنان و «برخى از شما» يعنى كافران اشاره دارد و امام در توصيف آن، شرايط ايمان به ولايت را مى‏گنجاند. ^۱ اين طبقه‏بندى شامل تفسير آياتى مى‏شود كه درباره يك واقعه خاصّ نازل شده‏اند و يك مفهوم كلّى از آن استنباط مى‏شود. اين مفهوم كلّى شامل