را از شيخ صدوق مىتوان ذكر كرد:
«اعتقاد ما بر اين است كه قرآن كه خداوند بر پيامبرش وحى كرده، همانى است كه بين دو جلد (بين الدفّتين) نازل شده و همانى است كه اكنون در دست مردم است و از اين چيزى بيشتر نبوده است.» ۱فرض بر اين است كه اگر احاديثى كه از امامان نقل شده، به مثابه ادلّهاى براى اين ادّعا باشد كه در قرآن تحريف صورت گرفته، محدّثان اوّليّه از جمله شخصيّت برجستهاى مانند شيخ صدوق، چنين عقيدهاى نداشتهاند؛ پس نمىتوان مدّعى شد كه اين مكتب به تحريف قرآن عقيده دارد.
د) اگر ادلّهاى براى علماى شيعه مبنى بر ادّعاى تحريف قرآن وجود دارد، ابتدا توسط سه خليفه اوّل و ديگران مطرح شدهاست. از اينرو، بايد اين سؤال را پرسيد كه آيا اين تحريف مرتبط به تحريف معنوى است يا تحريف لفظى؟ محتملترين نتيجهگيرى اين است كه در بيشتر اين موارد، تحريف معنوى مورد بحث است. بايد بهخاطر داشت كه در ميان احاديث، نمونههايى هست كه در آنها هم تحريف و هم تأكيد بر كامل بودن و صحيح بودن متن قرآن در كنار هم ذكر شده است. مثالى از اين مورد، حديثى است كه امام پنجم، امام باقر عليه السلام براى سعد الخير فرستاد.۲
1.ترجمه انگليسى اعتقادات الامامية، ص ۷۷
2.در متون تاريخى، اين شخص سعيد الخير نام گرفته است. وى فرزند عبدالملكبن مروان، دومين خليفه مروانى است (تولّد: ۲۶ / ۶۴۶ - خلافت ۶۸۵ / ۶۵ تا ۷۰۵ / ۸۶) (ابنسعد، طبقات، ج ۵، ص ۱۶۶؛ الطبرى، ج ۲، ص ۱۱۷۴؛ العقد الفريد، ج ۴، ص ۴۲۰؛ ابن اثير، ج ۴، ص ۵۱۹؛ نهاية الارب، ج ۲۱، ص ۲۷۹). ابن عساكر درباره او گويد: «سعيدبن عبدالملكبن مروانبن حكمبن ابىالعاصبن اميّه، مشهور به سعيد الخير. او يك متألّه (مرد عبادت) بود. وقتى شب فرامىرسيد، لباسهاى خود را از تن بيرون مىكرد و دو جامه بافته شده از پشم بز مىپوشيد و به نماز مىايستاد و با متصوّفان كوفه همراهى مىكرد (دكتر صلاحالدين المنجّد، معجم بنىاميّه، ص ۵۹-۶۰ به نقل از تاريخ دمشق).
جايگاه او در ميان بنىاميّه و عوام در سال ۷۴۴/۱۲۶ چنان بود كه زمانى كه قدرت اموى رو به ضعف مىگذاشت و مردم به تدريج در برابر آنها مىايستادند، مروانبن محمّد، آخرين خليفه اموى به او نوشت: «از آنجا كه سعيد يك متألّه بود، خداوند براى هر خاندانى كه آنها بر آن سلطه يافتند، ستونهايى نهاد و از آن طرق، از چيزهايى كه آنان را مىترسانيد، دورشان كرد. و تو براى ما، يكى از آن ستونهايى». و از او خواست كه مردم را از بدنام كردن خلافت وليدبن يزيدبن عبدالملك بازدارد. سعيدالخير در شورشى كه عليه او بود، كشته شد. (بنگريد: طبرى، ج ۲، ص ۱۷۸۵-۱۷۸۶؛ ابن اثير، ج ۵، ص ۲۸۴؛ العيون و الحدائق، ج ۴، ص ۱۳۴-۱۳۵؛ نهاية الارب، ج ۲۱، ص ۴۷۷؛ جمهرة رسائل العرب، ج ۲، ص ۴۶۰-۴۶۱).
به هرحال، در منابع شيعه اماميّه، نام او به عنوان «سعد» آمده، و در تاريخ ابنكثير (ج ۹، ص ۶۸) نيز آمده است. روايت زير را شيخ مفيد از طريق ابوحمزه در مورد سعد الخير آورده است: «سعدبن عبدالملك... به حضور ابوجعفر [ امام باقر] عليه السلام رسيد - و ابوجعفر عليه السلام او را سعدالخير ناميد - در حالى كه مانند يك زن مىگريست... ابوجعفر عليه السلام پرسيد: چرا گريه مىكنى، اى سعد؟ او گفت: چرا چنين نكنم؟ در حالى كه از شجره ملعونه در قرآن هستم [ اشاره به آيه قرآن، سوره اسراء (۱۷) / ۶۰ كه از بنىاميّه، به عنوان «شجره ملعونه» ياد كرده است]. امام باقر عليه السلام فرمود: تو از آنها نيستى، تو اموى نيستى، بلكه تو از خاندان ما هستى. آيا نشنيدهاى كلام الاهى را كه خداى عزوجل از حضرت ابراهيم عليه السلام نقل مىكند: «فمن تبعني فإنّه منّي» [ قرآن، حجر (۱۴) / ۳۶ ](الاختصاص، ص ۵۸۵؛ بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۳۳۸-۳۳۷)
