يك مثال جامع از معرّفى اين قرائت بر احاديث اماميّه در احاديث 4-1193 در فصل 110 كتاب الحجّة آمده است.
در فصل حاضر، مثالهايى از احاديث مرتبط با قرائت اهل بيت در شماره 21 و 61 آمده است. اگر در اين احاديث، درباره آيه ششم سوره انعام قرائت «من بلغ» حفظ شده، معنا بايد اينگونه باشد: «هركه رسيد»، مفعول فعل حذف شده و تفسير آن را همراهى كرده است؛ يعنى امامت. بنابراين، در قرائت تفاوتى نيست، بلكه تفاوت در معناست.
با اين وجود، اگر درك كنيم كه قرائت متفاوتى وجوددارد (يعنى - مَن بُلِغَ -) تفسير رضايتبخشترى خواهيم داشت يعنى (هر آنكه از آن مطلع مىشود)؛ يعنى مطلّع مىشود كه او جايگاه امامت دارد. در اينجا «بُلِغَ» معناى مجهول دارد يعنى «مطلع شده»، «گفته شده». همچنين بايد توجّه داشت كه در تفاسير معمول از مصحف، «مَنْ» در اين عبارت به «كُم» برمىگردد، در عبارت «لانذركم به»، به معناى «كه من شما را هشدار دهم و هشدار دهم هر آن كه را...»؛ در حالى كه در تفسير حديثى بايد لغت «مَنْ» به فاعل فعل هشدار دادن برگردد و اين معنا را برساند: «كه من و هر آنكه... شما را به آن وسيله هشدار مىدهد» احاديث 62 و 63 هم مثالهايىاند كه در آنها قرائت اهل بيت از قرائت مصحف متفاوت است. ۱
6. احاديثى كه در آنها چندين آيه قرآن شرح داده شده است. حديث 83 يكى از چهار حديث طولانىاى است كه در هريك از آنها تعدادى از آيات قرآن توضيح داده شده است. در آنها نيز به يكى از روشهايى كه در بالا گفته شده، رفتار مىشود. (قسمتهاى 1 تا 5) سه حديث ديگر از اين نوع، احاديث 90 تا 92 مىباشند. گوناگونىِ تفاسير ذكر شده در اين نكته را در هنگام خواندن احاديث ديگر، چه در كافى و چه در ديگر كتب شيعى، بايد به خاطر داشت.
