2. اين عبارت در سوره آل عمران چنين آمده است: «يقيناً آنان كه پس از ايمان آوردن، كافر شده، به كفر خود مى‏افزايند...» در اينجا امام بحث خويش را با آيات مختلف قرآنى و مناسب با طرح سؤال كفر پس از ايمان، آغاز مى‏كند.

* ص 172، همان باب، ذيل ح 46:
نظر به آنكه اين حديث كوتاه شده است، آن را مبهم (دوپهلو) مى‏دانند. ظاهراً معناى حديث اين است كه خداوند به تنهايى، قدرت تعيين صاحب منصبان ولايت را دارد. البتّه اين حديث آن‏طور كه به نظر مى‏رسد، ترديدى در يگانگى خداوند ندارد. حديث ديگرى در خصوص ادامه همان آيه وجود دارد: «پس اگر ديگران شريك خداوند باشند، آن‏گاه شما ايمان مى‏آوريد.» همچنين «شريك بودن» را نقل مى‏كند تا ديگران را در قدرت خداوند براى تعيين ولايت‏داران، شريك كند ^۱.
* ص 176، همان باب، ح 56، ذيل «إنّ يوم الفصل (كان) ميقاتهم أجمعين»:
فعل «بود» [ كان‏] در اين متن وارد شده ولى در همه نسخه‏هاى كافى وجود ندارد. در وافى، جلد 2، ص 20؛ بحار، جلد 4، ص 163 و نورالثقلين، جلد 4، ص 629، «كان» وجود ندارد. علّامه مجلسى مى‏گويد: در اكثر دست‏نوشته‏هاى كافى كه من ديده‏ام، كان وجود ندارد ^۲. يقيناً زيد همان‏طور كه در اينجا به نظر مى‏رسد، آن را به قرآن اضافه نكرده است.
* ص 178، همان باب، ذيل ح 59:
در حديث، از آيه اوّل «كفروا و» ساقط شده كه در روايت عيّاشى از ابوحمزه ^۳ روايت شده و نيز در گزارش على‏بن ابراهيم از قرائت امام صادق عليه السلام ^۴ آمده است. ^۵