در مورد تمايل زوارهاى به تصوّف نكات ذيل قابل ذكر است:
اوّلاً: تمايل مرحوم زوارهاى به تصوّف در هيچ جاى ديگر ذكر نشده است و مشخّص نيست مرحوم بهار و نفيسى به استناد چه مطالبى وى را به اين گروه نزديك مىدانند.
وى به لحاظ استعداد شگرف و پيشرفت قابل توجّه در معارف اسلامى و كسب مدارج عرفانى مورد سعايت نااهلان قرار گرفته و او را به صوفىگرى و گرايش به تصوّف متّهم كردهاند.البتّه وى اهل عرفان بوده، ليكن عرفان به معناى توجّه به خدا و انقطاع از غير او و زهد و وارستگى؛ ولى او اهل صوفىگرى و مريد بازى و مسائلى از اين قبيل نبوده است و مسلّماً كسى كه در فقه و حديث و مسائل شرعى مرجع عام و خاص است، از تصوّف چندان دلخوشى ندارد. ۱
ثانياً: خود مرحوم بهار در همين كتاب با اشاره به تسلّط گفتمان اهل سنّت در ايران قبل از صفوى مىنويسد: «علماى شيعه با تصوّف سروكارى نداشتند.» ۲ نيز ياد آور مىشود كه «صوفى گرى در دوره شاه طهماسب (يعنى همان دوره مرحوم زوارهاى) ديده نمىشد.» ۳
وفات مرحوم زوارهاى در اواسط قرن دهم (حدود 960) بوده است. شگفتا! مردى با اين تأليفات گسترده و خدمات ارزنده علمى و تحصيل در دامن بزرگوارى چون محقّق كركى و تربيت شاگردانى همچون ملا فتح اللَّه كاشانى، در عرصه تاريخ و شرح زندگى بسان شاگرد خود مهجور مانده و اطّلاعات تاريخى بسيار اندكى از او به ما رسيده است.
شاگردان ملا فتح اللَّه
از تمام متونى كه در زندگى اين بزرگوار جستجو نمودم، جز يك شاگرد از وى نيافتم: رضى الدين شاه مرتضى. (950- 1009 ق) ۴
وى فقيه، متكلّم، مفسّر و اديب و اصولى و پدر عالم مشهور، ملا محسن فيض
