نظر نمى‏رسد. در خطبه ابتداى كتاب چنين مطلبى يافت نشد، هرچند طريقه ملّا فتح اللَّه در تفسير چنين است و فراوان به روايات عامّه در اثبات نظريّات خود استناد مى‏نمايد.
در بين راويان عامّه، بيشترين روايت منقول در اين تفسير، از آنِ ابوهريره است. يادآور مى‏شود كه اعتماد و استفاده و ذكر روايات موثّق اهل سنّت در كتب تفاسير قبل و بعد از ملّا فتح اللَّه، در كتب تفاسير متعدّد شيعه همچون تفسير «الصافى» فيض كاشانى و تفسير ابوالفتوح رازى و تفسير «مجمع البيان» به چشم مى‏خورد؛ همچنان كه در كتب غير تفسيرى همچون «جامع السعادات» نراقى و «شرح اللّمعه» اين سنّت ادامه يافته است.
10. كاشانى هر جا روايتى آورده، معناى فارسى را نيز به سان قرآن بيان مى‏دارد. نيز از اشعار فارسى و عربى زيادى نيز بهره گرفته، هرچند نام شاعر را مشخّص ننموده است.
11. از ديگر موارد قابل توجّه، كثرت بيان اقوال عرفا و صوفيان است كه در برخى موارد رنگ و بوى تفاسير عرفانى را به اين تفسير جامع مى‏دهد.
او از ابن‏عربى و سلمى بيش از ديگران بهره مى‏برد و در جاى جاى تفسير، به متون مهم عرفانى همچون روح الارواح (نوشته شهاب الدين منصور سمعانى)، مصابيح القلوب ^۱ ، قوت القلوب ^۲ ، كشف‏الاسرار ^۳ ، لوامع ^۴ ، لطايف ^۵ ، تأويلات ماتريدى و انوار ^۶ استناد مى‏كند. در مواردى ديگر به بيان تفاسير عرفانى قشيرى ^۷ ، بكربن عبيد ^۸ ، ابوسعيد ابوالخير ^۹ ، ابوالقاسم بلخى ^۱۰ ، شيخ جنيد ^۱۱ ، ابن‏عطا ^۱۲ ، خواجه پارسا ^۱۳ ، ماتريدى ^۱۴ ، قاسم انوار ^۱۵ ، سفيان ثورى ^۱۶ ، شبلى و شيخ نجم‏الدين دايه در بحر الحقايق ^۱۷ مى‏پردازد.