شيخ محمّدرضا جعفرى نجفى انجام شده - توضيحاتى ارائه شد. (سفينه، شماره 19) گفتيم كه معظّم‏له بر اين ترجمه، تعليقاتى زده‏اند كه مورد توجّه انديشوران و دانشمندان قرار گرفته است. بخشهايى از اين تعليقات در شماره‏هاى 19، 20، 22 و 23 سفينه انتشار يافت. در اين گفتار، تعليقات ايشان بر باب «مايفصل به بين الحقّ و الباطل» عرضه مى‏شود.
* ص 534 - باب ما يفصل به بين دعوى المحقّ و المبطل في أمر الإمامة، ح 1، ذيل «و كتما شهادتهما».
زبيربن عوام‏بن خُوَيلد اسدى (656/36 هجرى - 594/28 قبل از هجرت) عمّه‏اش امّ المؤمنين، خديجه - رضى اللَّه عنها - و مادرش، صفيّه بنت عبدالمطّلب (عمّه رسول خدا و اميرالمؤمنين) بود و به دليل اين نسب، خود را يكى از افراد قوم بنى‏هاشم مى‏دانست. در روز سقيفه، عمربن الخطّاب موقعيّت او را اين‏گونه توصيف كرد: «على‏بن ابى‏طالب، زبيربن عوّام و آنان كه با آنها بودند، از ما جدا شدند و در خانه فاطمه گرد هم آمدند.» ^۱ هنگامى كه عمر وارد خانه فاطمه عليها السلام شد، طلحه و زبير نيز در ميان افراد حاضر در آنجا بودند. عمر گفت: «قسم به خدا، خانه را به آتش خواهم كشيد، مگر اينكه شما نيز براى بيعت [ با ابوبكر ]بياييد.» زبير با شمشيرى در دست هجوم آورد، امّا پايش به مانعى گير كرد و شمشير از دستش افتاد و اين‏گونه او را دستگير كردند. ^۲
در زمان خلافت عمر، زبير گفت كه اگر عمر بميرد، او با على عليه السلام بيعت خواهد كرد. ^۳
در روز شورا، بعد از مرگ عمر، زبير به على عليه السلام رأى داد. ^۴