منظّم و كوتاه مى‏كردند. بعد از دوره اميرالمؤمنين عليه السلام در زمان فرزندان مروان‏بن حكم ^۱ ، اين شيوه ايرانى ميان افراد ارتش و دربار، رسم شد. از آنجا كه رسم ميان اعراب توسّط اسلام نيز توصيه شده بود، رسم ايرانيان به عنوان نوعى آئين هيولائى شناخته شد و بنابراين، ماهيان به دليل شباهتشان به هيولا، با هيولا مقايسه مى‏شوند (نسوخ جمع منسوخ: به هيئت هيولا درآمده). دليل اطلاق آئين هيولايى به آئين ايرانيان اين است كه ايرانيان نيز ريش نداشتند؛ همانند ماهيان. اين حديث، در واقع، به پيش‏بينى حضرت على عليه السلام در مورد اينكه چنين شيوه‏اى (در آرايش صورت) متداول خواهد شد، اشاره دارد.

* ص 541 - همان باب، ح 3، ذيل «على ما ذكر محمّدبن هشام» (آخر حديث):
مشخّص نشده كه اين محمّدبن هشام، چه كسى بوده و نام او در زنجيره راويان اين حديث ذكر نشده است. شيخ صدوق، حديث مشابهى را در كمال‏الدين، ج 2، ص 537 نقل كرده است و نام عبداللَّه بن هشام را به عنوان راوى آورده است، همان كسى كه در سند كلينى نيز آمده است. ^۲
* ص 544 - همان باب، ح 5، ذيل «أرسل محمّدبن حنفيّة إلى عليّ‏بن الحسين عليه السلام»:
محمّد، فرزند اميرالمؤمنين على عليه السلام، به ابن‏الحنفيّة، نيز شناخته مى‏شود؛ زيرا مادرش از بنى‏حنيف بود. او در سال 636/15 متولّد شد و در سال 700/81 فوت كرد. او يكى از برترين نوادگان ابوطالب بود و به شجاعت، دانش و نجابت زبانزد بود. كيسانيّه ادّعاى امامت او را بعد از امام حسن عليه السلام داشتند. بنى‏عبّاس نيز بر اين عقيده بودند؛ زيرا آنها امامت را بدين ترتيب مى‏دانستند: اميرالمؤمنين، ابن‏الحنفيه، پسرش، ابوهاشم (متوفى 717/98 يا 718/99) و سپس به محمّدبن على‏بن عبداللَّه‏بن العبّاس (743/125 - 681/62)، پدر خلفاى اوّل و دوم عباسى، سفّاح و