روشن است؛ امّا سؤال ناقد محترم حدّاقل براى بنده روشن نيست كه چرا به عقيده ايشان اگر معرفت فعل اللَّه باشد، تسليم در مقابل آن نيز بايد از حوزه افعال اختيارى بندگان خارج شود؟
ناقد محترم سپس عباراتى را از مقاله «معرفت و هدايت فعل خداست» نقل مىكند كه به بيان نقش عقل و پيامبران و اولياى الاهى در معرفت خدا پرداخته است. وى پس از نقل عبارات مىنويسد:
در چند سطر اين گونه ناسازگار سخن راندن! از نفى صريح گرفته تا نقش مهم، و از عدم مطلق توان قواى ادراكى براى تحصيل معرفت گرفته، تا نامساوى بودن وجود و عدم انبياء در ايجاد آن! و انگهى با انكار نقش عقل و قواى ادراكى براى حصول معرفت گرفته، تا مخاطب بودن انسان عاقل نه ديگران!
و از انكار مطلق نقش انبياء گرفته تا به كار گرفتن سنّت الاهى جهت منظور نمودن نقش براى تذكّرات و تعاليم آنان، همه حكايت از نارسايىِ مبنايى در نظريهپردازى دارد.
افزون بر اين، توضيحى ارائه نشده كه دريافت معرفت توسّط عقل، چگونه است؟ معجزه آسا و قهرى؟ يا به گونه ديگر؟
چنين اظهار نظرى بيانگر شتابزدگى و عدم دقّت ناقد محترم در نقد آراء نويسنده مقالات «معرفت خدا» است كه اعتبار علمى اين نقد را با پرسشهاى جدّى مواجه مىسازد. اگر ناقد محترم اين سلسله مقالات را به دقت مطالعه مىفرمود، يقيناً پاسخ پرسشهاى خويش را مىيافت. نويسنده محترم در نخستين مقاله از سلسله مقالات «معرفت خدا» پس از نقل رواياتى از ابن ابىجمهور و مفضّل، در بيان آنها مىنويسد:
امام عليه السلام در اين حديث شريف، به خوبى، بيان كرده است كه خدايى كه عقل از رسيدن به او عاجز و ناتوان است، از جهت ديگر، روشن و واضح است كه احدى در او شكّ و شبههاى ندارد... جالب آن است كه امام عليه السلام... عقل را به عنوان مَثَل در مورد معرفت خداوند سبحان بيان مىدارد. گويى امام معصوم عليه السلام مىخواهد
