اشاره
در شمارههاى 18، 19 و 21 اشاره شد كه اين گفتار، گزارشى ملخّص است از جلسات نقد و بررسى كتاب «مكتب در فرآيند تكامل» (نوشته دكتر سيّد حسين مدرّسى طباطبايى، تهران: كوير، 1387) كه توسّط استاد محقّق، جناب آقاى حسن طارمى، بيان شده است.
پيش از اين، نقد و بررسى پيشگفتار، بخش اوّل و پارهاى از بخش دوم كتاب، گزارش شد. اينك پارهاى ديگر از بخش دوم و پارهاى از بخش سوم كتاب، گزارش مىشود.
همواره اميد مىبريم كه روحيه نقّادى بىطرف و سازنده در فضاى علمى گسترش يابد و بتوانيم با نشر اين گفتار، نقشى در اين گسترش داشته باشيم. با چنين اميدى خوانندگان فرهيخته را به ژرفنگرى در اين نوشتار فرامىخوانيم.
ادامه بررسى بخش دوم
در گفتارهاى گذشته، در نقد بخش دوم كتاب، در باب غلوّ و تفويض سخن گفتيم. ابتدا به تعريف مؤلّف از غلوّ و تفويض پرداختيم و سپس درباره سابقه غلوّ و تفويض و برخى افرادى كه به رهبرى جريان غلو و تفويض در ميان اصحاب ائمّه متّهم شده بودند، مطالبى بيان كرديم. به اين نتيجه رسيديم كه داورى مؤلّف درباره برخى از افراد مانند مفضّلبن عمر يا محمّدبن سنان چندان دقيق نيست و حدّاكثر قضاوتى كه درباره آنها مىتوان كرد، اين است كه درباره آنها بين علماى رجال اختلاف وجود دارد. همچنين نشان داديم كه نظر مؤلّف درباره كسانى كه به عنوان افراد شاخص جريان اعتدالى تشيّع معرّفى كرده است - مانند عبداللَّه ابن ابىيعفور يا ابانبن تغلب - و اينكه آنان معتقد به نصّ يا عصمت نبودهاند يا ائمّه را صرفاً علماى ابرار مىدانستهاند، نظر صحيحى نيست. اكنون سخن خود را پى مىگيريم.
نويسنده در صفحه 75 كتاب، پاورقى شماره 2، مطلبى را از كتاب حقائقالايمان
