و مردم به وسيله آنها بيم داده شوند، و بدانند كه او معبودى يگانه است و صاحبان خرد نيز متذكّر گردند.»
بنابراين، مدار اصلى حاكميّت مهدى موعود، بر توحيد و پيرايش از شرك است. اين حاكميّت حلقه‏اى از حلقات توحيدگرايى است. توحيد فراخوانىِ انبياست كه هركدام به نوبه خود، زحمات طاقت‏فرسايى متحمّل شدند تا هدف از آفرينش انسان و جن، يعنى عبوديّت حق تعالى را تحقّق بخشند. قرآن مى‏فرمايد: (وَ ما خَلَقْتُ الجِنَّ و الإنسَ إلّا لِيَعْبُدونِ) ¹ «من جنّيان و آدميان را نيافريدم جز براى اينكه مرا بپرستند».
تحقّق همه جانبه و گسترده اين هدف، تنها در عصر ظهور خواهد بود. چون گستره حاكميّت امام مهدى به عنوان موحّد ناب - كه همگان را به توحيد الاهى فرامى‏خواند نه به سوى خود. ² - همه زمين است. بر همين اساس، زمينه تمكين و تحقّق دينِ مورد رضاى حق تعالى فراهم مى‏شود كه فرمود: (...وَلَُيمَكِنَنَّ لَهُم دينَهُمُ الّذي ارتَضى‏ لَهُم...) ³ «و تا آنكه آيين آنان را كه خداوند برايشان پسنديده، پا برجا سازد.» (آن هم از طريق دخالتى حكيمانه و با امدادهاى غيبى حق تعالى)
بنابراين، توحيدگرايى كه اصل الاصول هدف خلقت و هدف اصلى همه انبياست، در عصر ظهور به وقوع خواهد پيوست. مهدويّت در اين عرصه، حلقه‏اى از حلقات يك خط سير روشن و توحيدگرايى و توحيدشناسى است كه حلقات خود را در تك تك دعوت انبياء پشت سر نهاده و در سطح گسترده، با اقتدار موحّدان در كمال امنيّت (كه ناامنى از آنها رخت بسته و به امنيّت مى‏رسند) در عصر ظهور به وقوع مى‏پيوندند.