5. زندگى واقعى و اصيل جز در سايه التزام و تمسّك به آموزه‏هاى آن ذوات مقدّسه ممكن نيست و زيستن بدون ولايت، «حيات طيّبه» محسوب نمى‏شود. همان‏گونه كه بدون قبول نبوّت، نمى‏توان به «حيات طيّبه» دست يافت.

گر مراد از زندگى جنبندگى است‏خار در صحرا سراسر زندگى است
هم جُعل زنده است هم پروانه، ليك‏فرقها از زندگى تا زندگى است‏
6. حجّت خدا، بنده برگزيده خداست كه خدا را به جميع صفات جلال و جمال مى‏ستايد و در مقابل هر جلوه‏اى از جلوات الوهيّت، يك نوع خشوع و خضوع و استكانت و كرنش و كوچكى متناسب با آن جلوه الاهى نشان مى‏دهد و در آينه كوچكى خودش بزرگى خدا را مى‏نماياند. عبد خاصّ خدا به تمام وجودش مستغرق در خداست. حجّت خدا جز به معبودش نمى‏انديشد؛ حتّى به اندازه يك لحظه در عمرى دراز. بدين روى، خداوند حكيم، در ميان كائنات، در درجه اوّل، او را محبوب خود مى‏دارد و ديگران را به بركت وجودش دوست مى‏دارد. لذا تمام نعمت را به او مى‏دهد و به بركت وجود وى ما نيز از رزق و روزى الاهى بهره‏مند مى‏شويم.
اميد كه از پيروان راستين آن مقتدايان و هاديان برتر راه صلاح و سعادت بوده باشيم كه سعادت دارين در گرو اقتدا و تمسّك به آنان و دل سپردن به مهرشان مى‏باشد آن گونه كه رسول اكرم صلى اللَّه عليه وآله مى‏فرمايد:
مَنْ رَزَقَهُ اللَّهُ حَبَّ الأئمّةَ مِنْ أهْلِ بَيتي فَقَدْ أصْابَ خَيْرَ الدُّنيا وَ الْآخِرَةِ فَلايَشُكَّنَّ أحَدٌ أنَّهُ فِي الْجَنَّةِ...
هركس كه خداوند محبّت امامان از اهل بيت مرا روزى او دارد، خير دنيا و آخرت به او رسيده است و هيچ كس ترديد نورزد كه او يقيناً در بهشت است...^۱
7. از مفاد احاديثى كه در ذيل آيه 51 سوره مباركه قصص نقل شده، چنين نتيجه مى‏گيريم كه مصداق اتمّ و اكمل واژه قول در آيه مذكوره امام بوده كه در اين زمان، وجود اقدس حضرت ولىّ عصر - عجّل اللَّه تعالى فرجه - است كه مظهر لطف و