رحمت الاهى است و هدايت بندگان جز از طريق ارتباط با آن امام همام ميسور نخواهد بود. در صورت ارتباط با ولىّ خدا و نصرت و يارى وى، بنا به تضمين خداوند عزّوجَلّ، سعادت و رستگارى و ثبات قدم در دين الاهى به انسان مى‏رسد؛ چنان كه ذيل آيه شريفه (يا اَيُّها الَّذينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا واتَّقُوا اللَّه لعلّكُم تُفْلِحُونَ)^۱ از امام صادق عليه السلام نقل شده است:
وَ رابِطُوا على الأئِمَّة عليهم السلام.^۲
نيز به ما وعده داده‏اند:
(يَأَ يُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ)
اى اهل ايمان، اگر [ دين‏] خدا را يارى كنيد، او نيز شما را يارى مى‏كند و گامهايتان را استوار مى‏سازد.^۳
8. در واقع، در اين بيان، «ال» در «القول»، به معناى عهد ذهنى يا ذكرى نزديك‏تر است. از سويى، كلمه الاهى امامت، دست كم به عنوان يكى از مهم‏ترين مصاديق «قول» مطرح مى‏شوند. اين معنى، عمق بيشترى به «تذكّر» مى‏دهد كه هدف از «توصيل قول» بيان شده است: (لعلّهم يتذكّرون)؛ چرا كه در اين صورت، تذكّر، از ناحيه خداوند حكيم است، به واسطه امامانى كه جانشينانِ بحقّ پيامبرند؛ همان پيامبرى كه شأن اصلى او تذكّر دادن است (فذكّر إنّما أنت مذكّر...) و اين تذكّر، گاه به آيات قرآن است و گاه به حكمتهاى شفاهى حضرتش (فإنّما يسّرناه بلسانك لعلّهم يتذكّرون...) طبعاً اين تذكّرهاى شفاهى، با تذكّرهاى امامان معصوم عليهم السلام تداوم مى‏يابد.
اميد كه بتوانيم در عمل به آيه شريفه فوق، با حركتى خالصانه و مبتنى بر ارزشهاى برخاسته از فرهنگ قرآن و عترت، پيش برويم و قلب مقدّس امام موعود حضرت ولىّ عصر(عج) را شاد نموده و مشمول دعاهاى خير حضرتش قرار گيريم.