به هم دارد چنين قرآنى بر آنان نازل كرديم، باشد كه متذكّر شوند. ^۱
3-8- در تفسير كنز الدّقائق در ذيل آيه مذكوره چنين آمده است:
أَتْبَعْنا بَعْضَهُ بَعْضاً في الْإنْزالِ، لِيَتَّصِلَ التَّذْكيرُ. أوْ في النَّظْمِ، لِتَتَقَرَّرَ الدَّعْوَةُ بِالْحُجَّةِ وَ الْمَواعِظَ وَ الْمَواعيدَ، وَ النَّصائِحَ و العِبَرِ، لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ. فَيُؤمِنونَ وَ يُطيعُونَ. ^۲
3-9- در تفسير نور در ذيل آيه (وَصَّلْنا لَهُمُ الْقَوْلَ)چند پيام ذكر گرديده كه از جمله آنها اين است:
1. آيات قرآن داراى يك نوع همسويى و پيوستگى است.
2. همه آيات الاهى كتب آسمانى و رهبران دينى يك حرف و هدف را دنبال مى‏كنند. ^۳
نكته مهم: بايد دانست كه قرآن به تنهايى براى تذكّر كافى نيست.
حضرت على عليه السلام در نهج البلاغه مى‏فرمايد:
كِتابُ اللَّهِ تُبصِرونَ بِهِ وَ تَنطِقُونَ بِهِ وَ تَسْمَعُونَ بِهِ، يَنْطِقُ بَعْضُهُ بِبَعْضٍ وَ يَشْهَدُ بَعْضُهُ عَلى بَعْضٍ وَلا يَخْتَلِفُ فِي اللَّهِ وَلا يُخْالِفُ بِصْاحِبِه عَنِ اللَّهِ.
اين كتاب خداست كه با آن حقايق را مى‏بينيد و با آن سخن مى‏گوييد و به كمك آن مى‏شنويد. بعضى از آن به بعضى ديگر سخن مى‏گويد و برخى گواه بر برخى ديگر مى‏باشد. درباره خدا سخنى به خلاف و اختلاف نگفته است و كسى كه با آن مصاحبت كند، وى را از خدا جدا نمى‏سازد.^۴
تفسير قرآن به قرآن نيز مخاطبان قرآن را به عترت ارجاع مى‏دهد كه بدون آنها تفسير حقيقت قرآن به يارى قرآن نيز تمام نمى‏شود. از اين رو، حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام درباره اولياى الاهى يعنى معصومين عليهم السلام مى‏فرمايد: