إنَّ أوْلِياءَ اللَّهِ هُمُ الَّذينَ نَظَرُوا إلى باطِنِ الدُّنيا إذا نَظَر النّاسُ إلى ظاهرِها... بِهِم عُلِمَ الْكِتابُ وَ بِهِ عَلِمُوا. وَ بِهِم قامَ الْكِتابُ وَ بِهِ قامُوا...
دوستان خدا كسانى‏اند كه به درون دنيا نگريستند، هنگامى كه مردم برون آن را ديدند... كتاب خدا به وسيله آنان دانسته شد و آنان به كتاب خدا دانايند. كتاب به واسطه آنان برپاست و آنان به كتاب برپايند.^۱
اينان پرسشهاى خاصّى در محضر قرآن مطرح مى‏كنند و پاسخ صائب از قرآن دريافت مى‏دارند كه ديگران از طرح آن پرسشها و شنيدن پاسخ قرآن ناتوان‏اند. و اين در واقع استنطاق قرآن است.
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مى‏فرمايد:
ذلِكَ القُرْآنُ فَاستَنْطِقُوهُ وَ لَنْ يَنْطِقَ وَ لكِنْ أُخْبِرُكُم عَنْهُ. ألا إنَّ فيهِ عِلْمَ ما يَأتي، وَ الحَديثَ عَنِ الماضي، وَ دَواءَ دائِكُمْ، وَ نَظْمَ ما بَيْنَكُمْ.
اين قرآن را به سخن درآوريد و هرگز او به زبان عادى سخن نمى‏گويد؛ امّا من از او به شما آگاهى مى‏دهم. بدانيد در قرآن علوم آينده و اخبار گذشته و داروى بيماريها و نظم حيات اجتماعى شماست.^۲
مراد اين است كه قرآن اگر چه نور، ذكر و «تِبياناً لِكُلِّ شي‏ء» است، ولى استنطاق و به سخن در آوردن و نكته‏يابى از قرآن در حدّ اعلى غير از معصومين عليهم السلام كار هركس نيست و بعضاً نتيجه معكوس مى‏دهد...
(وَ لَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَاراً)^۳ و به تنهايى براى تذكّر كافى نيست و اين هدف بدون امامت تأمين نمى‏شود.^۴زانكه از قرآن بسى گمره شدندزين رسن قومى درونِ چَه شدند
مر رسن را نيست جُرمى اى عنودچون تو را سوداى بالا سر نبود