در دعاى روز عرفه كه دعاى 47 است، مى‏فرمايد:
اللّهمّ إنّك أيّدت دينك في كلّ أوان، بإمام أقمته عَلَماً لِعبادك و مناراً في بلادك، بعد أن وصلت حبله بحبلك، و جعلته الذريعة إلى رضوانك، و افترضت طاعته و حذّرت معصيته، و أمرت بامتثال أوامره و الانتهاء عند نهيه و ألّا يتقدّمه متقدّم و لايتأخّر عنه متأخّر؛ فهو عصمة اللّائذين و كهف المؤمنين و عروة المستمسكين و بهاء العالمين.
در اين فقره از دعا - كه در نهايت صحّت و اعتبار است - هركس دقّت كند، هم مذهب شيعه اماميّه را در امامت مى‏شناسد و هم مى‏فهمد كه اين شئون و مقامات، همه از اوّل براى ائمّه عليهم السلام ثابت بوده و كسى چيزى بر آن اضافه ننموده است. امامت اصل ثابت اسلامى است كه مثل امام زين‏العابدين عليه السلام - كه تمام فِرَق اسلام به جلالت قدر او اعتراف دارند - اين اصل را در دعاى عرفه با اين بيانِ بلاغت نظام، بيان مى‏فرمايد.
اين اصل كه «هركس بميرد و امام زمان خود را نشناخته باشد، مثل مردن جاهليّت مرده است»، اصلى است كه در احاديث معتبر به اين لفظ «من مات و لم يعرف إمام زمانه مات ميتة جاهليّة» و لفظهاى ديگر روايت شده است. [ اين اصل‏] نيز خالى نماندن زمين را از امام، تأييد و اثبات مى‏نمايد. اخبار و احاديث ديگر مثل احاديث متواتر ثقلين و سفينه و امان، همه، به اين اصل دلالت دارند.
همچنين اين اصل كه امامان دوازده نفرند و همه از اهل بيت، و يازده نفر آنان از نسل على و فاطمه عليهما السلام مى‏باشند، و اوّل آنها اميرالمؤمنين عليه السلام، پس از آن امام حسن مجتبى عليه السلام و پس از او سيّدالشّهداء امام حسين عليه السلام و بعد از او نُه نفر از فرزندان او كه همه به اسم معرّفى شده و نُهمين آنها كه دوازدهمين امام است، حضرت مهدى عليه السلام است، همه در احاديث متواتره - كه بعض آنها بعض ديگر را تأييد مى‏نمايد - منصوص و مبيّن است.»