در مقابل، اهل سنّت مىگويند: روايت و نقل حديث، فنّ و دانشى است كه دانشمندان و عالمان متخصّص در علوم حديث را مىطلبد. ائمّه عليهم السلام از جمله افراد مورد وثوقاند كه مردمان آثارشان را متبرّك مىشمارند و به اخلاقشان تأسّى مىجويند؛ امّا روايت حديث، مردان و متخصّصان خود را مىطلبد و اين امر، منحصر به ايشان است نه ديگران.
البتّه اماميّه، به اين اعتراض پاسخ داده و گفتهاند كه نزد ايشان نيز همانند اهل سنّت بزرگان و متخصّصانى در علوم حديث و علم جرح و تعديل (رجال) وجود دارند. همين قدر كافى است كه بدانيم در كتب صحاح ستّة - كه مورد وثوق اهل سنّت است - راويان بسيارى هستند كه شيعه به آنها اعتماد مىكند؛ همانند: سدّى، جعفى، نخعى، شعبةبن حجّاج، طاووسبن كيسان، عبدالرزّاق محدّث و علىبن منذر شيخ ترمذى و نسائى، و افراد ديگرى كه امام شرفالدين در كتاب خود (المراجعات) به آنها تصريح كرده است.
در عين حال، بايد بگوييم كه اختلافات سياسى كه امّت عرب و امّت مسلمان در داخل به آن گرفتار شدهاند و استعمارگران و بازيگران در خارج (از جامعه اسلامى) آن را به بازى گرفتهاند، تأثير فراوانى در ايجاد تفرقه و دشمنى داشته، آنگونه كه گروهى را به تكفير گروه ديگر واداشته است، تا آنجا كه اين بلا و آسيب، از ديرباز، يعنى اوائل اين قرن، ضعف و سستى فراوانى در صفوف مسلمانان ايجاد كرده است.
از سوى ديگر، تصوّف نيز در اين دوره از تاريخ اسلام نقش مهمّى داشته است؛ زيرا در آن هنگام، تصوّف به نهايت رشد خود از جهت دگرگونيهاى سير و سلوكى و طريقههاى متعدّد رسيده بود؛ آنگونه كه اين طريقهها افزون بر صد بودند.
شايد بتوان گفت كه دگرگونى غيرمنتظرهاى كه تصوّف در اوائل اين سده به آن رسيد، به اين مصيبت باز مىگردد كه مسلمانان سلطه و حكومت اجتماعى و
