پاسخ نامه آيت اللَّه احمدى ميانجى‏

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‏

جناب آقاى خسروشاهى‏

پس از سلام، نامه شريفه زيارت شد و از مضمون آن اطّلاع حاصل گرديد. از حُسن ظنّ و لطف آن دوست گرامى متشكرم. ذيلاً در جواب آن دانشمند محترم، مطالب آتيه را كه در يادداشتهاى قديمى موجود بود، به ضميمه آنچه فعلاً در دسترس موجود بود، نوشتم. اميد است مقبول افتد.^۱
آنچه اماميّه براساس نصوص متواتر و ادلّه عقلى به آن اعتقاد دارد، اين است كه امامت همانند نبوّت، منصبى الاهى است. همان‏گونه كه نبوّت و انتخاب پيامبر در اختيار بشر نيست، امام نيز از جانب خداى سبحانه معين مى‏شود. برهان اين موضوع نيز در كتابهاى كلامى ياد شده است.
بدين‏روى، عقيده اماميّه آن است كه خداى سبحانه، امامان دوازده‏گانه را به زبان پيامبر پاك نهاد، معيّن ساخته كه توسّط آيات قرآن كريم و نصوص متواتر روشن شده است.
بر اين مبنا، براى امامت امام حسن سبط اكبر - صلوات اللَّه عليه - به رواياتى استدلال مى‏شود كه به گونه متواتر نقل شده و ما، بر اساس تقسيم خود، آنها را در چند گروه گرد مى‏آوريم.

گروه اوّل: [ اخبار كلّى امامت‏]

اخبار وارده‏اى كه به طور كلّى، امامت خاندان پاك نهاد پيامبر را مى‏رساند. اين اخبار در كتابهاى حديث و تاريخ، متواتر است كه گروهى از دانشوران علم الحديث