نوشته‏هاى نثر، نوعى هنر ادبى و بديع به شمار مى‏رفت. بدين روى، مى‏توان گفت كه مرحوم مير حامد حسين در اين نوشته‏ها ادبيات بديعى به كار گرفته كه براى اهل ذوق و ادب بسيار قابل توجّه است؛ ولى براى كسانى كه ذوق ادبى چندانى ندارند، اين‏گونه مسجّع‏گويى و موزون‏سازى جملات، نوعى اغراق و بازى كردن با كلمات است كه بار علمى چندانى ندارد؛ بلكه ممكن است به جهت لغو بودن در تشبيه و اغراق گفتن در صفت، نوعى دروغ جدّى در حقّ كسانى كه نويسنده در وصفشان قلم فرسوده است، به شمار آيد.

چند نكته‏

1. چند برگ از وسطهاى اين كتاب افتاده و بعضى از مطالب ناقص مانده و يكى از برگها نيز پاره شده و قسمتى از آن افتاده است.
2. بسيارى از نامه‏ها خطاب به آقاى سيّد بركت على از علماى شيعه آن زمان هند است. «ايشان از شاگردان سلطان العلماء بوده و در علم رياضى و فقه، يگانه روزگار. در شهر لاهور سكونت داشت و خدمات دينى انجام مى‏داد و در سال 1270 ه ق وفات يافت.» ^۱
3. اين كتاب - كه به گفته نويسنده‏اش شامل نوشته‏هاى دوران جوانى اوست - در حدود سال 1285 ه. ق / 1247 ه. ش تنظيم و نوشته شده است؛ چرا كه بعضى از تاريخهاى نگاشته شده در آن كتاب به سال 1278 و... تاريخگذارى شده است. آن‏گاه شخصى به نام محمّد جعفربن محمّدجوادبن محمّد كاظم ظهيرى ظاهراً در تاريخ 17 ربيع الثانى 1296 ه. ق آن را رونويسى كرده است.
و بعد فهذا مجموع أنيق و سفر رشيق سميّته بالدرر السنيّة. جمعت فيه ما كتبت في عنفوان الشباب من المكاتيب التي بها كوس المودّة بيني و بين الأحباب. ^۲