ولادت و نيز پاسخگويى امام زمان عليه السلام به سؤالات مشكل شيعيان و اخبار از امور غيبى در زمان صباوت و هنگامى كه در آغوش پدر خويش بودند و نيز فضايل ديگر ائمّه، براى هيچ فرد عاقلى، جاى شكّى باقى نمى‏ماند كه پيامبر اكرم كه افضل انبياء است، قطعاً قبل از آغاز رسالت در سنّ چهل سالگى، متعبّد به دستورهاى الهى و برخوردار از مقام نبوّت بوده و تمامى اين فضائل را داشته است. علاوه بر اين، اخبارى كه در خصوص ولادت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و اظهار نبوّت توسّط ايشان در همان بدو تولد رسيده نيز تأييد ديگرى بر اين مدّعاست. ^۱
در اين خصوص، گرچه برخى گفته‏اند اين امر جنبه عمومى نداشته و به حسب شرايط و موقعيّت آن زمان بوده است و نبود آن براى پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله منقصتى به شمار نمى‏آيد، امّا دليلى هم براى نفى اعطاى نبوّت در كودكى به رسول خدا نيست.
همچنين بر فرض آنكه از بدو طفوليّت تا زمان رسيدن به بلوغ را ناديده بگيريم، امّا پس از آن، هر مكلّفى بايد به دستورهاى الهى عمل كند. هيچ زمانى اين تكليف از كسى برداشته نمى‏شود؛ از اين‏رو، لازم است تا پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در آن هنگام نبى بوده و عامل به شريعت خود باشد و يا اينكه از شريعت انبياى پيش از خود تبعيّت كند. پس اگر بر اين باور باشيم كه قبل از شروع دعوت رسمى در سنّ چهل سالگى، هيچ وحيى به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نشده و پيامبر در آن هنگام نبى نبوده، با توجّه به آنكه طبق اخبار متواتره خداوند در هيچ زمانى زمين را خالى از حجّت قرار نداده است و در زمان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هم اوصياء عيسى و ابراهيم عليهما السلام بوده‏اند، لازم است تا ايشان از اوصياى عيسى عليه السلام - بر فرض جهانى بودن دين مسيح عليه السلام - يا اوصياى ابراهيم عليه السلام تبعيّت كند و آنها حجّت بر پيامبر باشند، امّا اين فرض به دو دليل ممكن نيست. نخست آنكه پيامبر افضل از آنان است و دوم آنكه ابوطالب و غير او نمى‏توانند حجّت بر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله باشند و تنها مستودع وصاياى نبوّت بوده‏اند. ^۲