در اين فرض، مسلّم است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به طور ناگهانى، مورد نزول وحى واقع نگرديد و برخلاف گفته عدّه‏اى ^۱اين‏گونه نبوده است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از رسالت و نبوّت خويش آگاهى نداشته باشد و در غار حراء براى اوّل بار با فرشته وحى روبه‏رو گشته و پس از آن، براى تأييد و حصول اطمينان از صحّت مشاهده خود به يك عالم مسيحى متوسّل شده باشد؛ بلكه اين آمادگى، طىّ مراحلى پديد آمد و در خلوتهايى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در غار حراء داشت، صداى سروش غيبى را مى‏شنيد، ولى او را نمى‏ديد ^۲ يا صداى فرشته‏اى را مى‏شنيد كه او را «رسول اللَّه» خطاب مى‏كرد ^۳ و پس از بعثت، جبرئيل را در حالى كه او را رسول اللَّه خطاب مى‏كرد، ديد ^۴ و گاه مى‏شد كه سنگ و درخت و كوه بر او سلام مى‏كردند ^۵.^۶و رؤياهاى صادقه - كه جزئى از نبوّت يا نوعى از وحى به شمار مى‏آيند - مشاهده مى‏كرد و هرچه زمان بعثت نزديك‏تر مى‏شد، مدّت تحنّث در غار حراء و ميل به تفكّر و عبادت در او فزونى مى‏يافت.
در اين فرض، مسلّم است كه آغاز نبوّت از سنّ چهل سالگى، در ماه رجب يا در ماه رمضان است كه هريكاز اين دو تاريخ شواهد روايى خاصّ خود را دارد.^۷ لذا مطابق اين نظر حتّى بر فرض تفاوت لغوى و محتوايى دو واژه نبىّ و رسول، نبوّت پيامبر اسلام هم‏زمان با رسالت ايشان آغاز شده است و تفاوتى به لحاظ زمانى بين اين دو امر نيست و اين مسئوليّت مهم از سن چهل سالگى، بر دوش پيامبر نهاده شده است.
دليل ديگر معتقدان به آغاز نبوّت از چهل سالگى، برخى آيات قرآن ^۸