از آغاز دعوت رسمى و نزول قرآن، فرشته وحى را در بيدارى هم مشاهده نمود.
در روايتى از امام باقر عليه السلام چنين نقل شده كه عيسى عليه السلام - كه در گهواره سخن گفت - بر كسانى كه سخن او را شنيدند حجّت بود و در همان هنگام از مقام نبوّت برخوردار گشت؛ امّا بعد از هفت سال مأمور به تبليغ شد و به رسالت رسيد. ^۱
همچنين روشن است كه (آتاني الكتاب) دلالت بر آن دارد كه دريافت كتاب در زمان ماضى بوده است؛ يعنى موقفى قبل از زمان تكلّم در گهواره و اگر بنا باشد كلمات جعلني و آتاني را مربوط به آينده بدانيم، (جعلني مباركاً) هم متعلّق به زمان آينده خواهد بود و دلالت بر نفى بركت در زمان تكلّم در گهواره خواهد داشت؛ حال آنكه حضرت عيسى عليه السلام در تمام احوال و لحظات زندگى خويش و نه فقط در آينده مبارك است و اينكه عيسى بخواهد بگويد من در آينده پيامبر خواهم شد و كتاب به من عطا مى‏شود، معناى نخواهد داشت و در آيه شريفه هم هيچ قرينه حاليّه يا مقاليّه‏اى براى حمل آن بر زمان مستقبل وجود ندارد ^۲؛ بلكه كلام او در كمال عقل و ثبوت تكليف و حصول نبوّت بود و ظاهر آيه هم بر همين نكته دلالت دارد. ^۳ علّامه مجلسى با توجّه به اين روايت و نيز روايات فراوانى كه «إنّ اللَّه لم يعط نبيّاً فضيلة و لا كرامة و لا معجزة إلّا و قد أعطاه نبيّنا صلى اللَّه عليه و آله»چنين استدلال مى‏كند كه چگونه ممكن است انبياى گذشته در كودكى و از بدو تولد، نبى بوده باشند، امّا پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله كه افضل از ايشان است، تا سنّ چهل سالگى بى‏بهره از مقام نبوّت باشد. همچنين به نظر وى با توجه به روايات فراوانى كه در خصوص مقام ائمّه اطهار عليهم السلام و خلقت نورى آنها و احوالات و كمالات ايشان در عالم أظلّه و ميثاق رسيده است و اينكه قبل از خلق آدم، اين ذوات مقدّس در حجب نور به عبادت و تسبيح خدا اشتغال داشته و ملائكه از ايشان تسبيح و تهليل و تقديس و... را فراگرفته‏اند و يا روايات مربوط به خلقت نورى ايشان و نيز اخبار ولادت اميرالؤمنين عليه السلام و قرائت كتب آسمانى در بدو