با روح قدسى، يعنى با افاضه علمى مصون و معصوم، پيامبران و رسولان خود را تأييد مى‏كند و اين علم حجّت و برهان الهى است براى شناخت حقيقت رسالت و نبوّت.
انبياء و رسولان به واسطه اين علم، آنچه را خداوند به ايشان وحى مى‏كند، تلقّى و دريافت مى‏كنند و حامل و حافظ آن مى‏شوند و به واسطه آن، رسالت پروردگارشان را اداء و ابلاغ مى‏كنند. در نتيجه، راه يافتن فراموشى و خطا در تمام شئون و وظايف مربوط به پيامبران، ممتنع است؛ زيرا علم، عطاى پروردگار و ذاتاً از مخالفت با واقع مصون است و برگزيدگان وارسته خدا نيز به علم خود و خطاناپذيرى آن آگاه‏اند. ^۱
صاحب تفسير الميزان مى‏نويسد:
فقوله (سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَى) وعد منه لنبيّه صلى اللَّه عليه و آله أن يمكّنه من العلم بالقرآن و حفظه على ما أنزل بحيث يرتفع عنه النسيان؛ فيقرؤه كما أنزل و هو الملاك فى تبليغ الوحى كما أوحى إليه. ^۲
آيه (سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَى) وعده‏اى از سوى خداوند است به پيامبر خويش كه با مرتفع ساختن نسيان از پيامبر، او را بر علم به قرآن و حفظ آن به همان صورتى كه نازل شده است، متمكّن سازد؛ پس پيامبر قرآن را همان‏گونه كه نازل شده، مى‏خواند و ملاك در تبليغ وحى به همان صورت كه نازل شده، همين است.

4. تفسير صحيح آيه‏

با توجّه به آنچه ذكر شد، مى‏توان گفت كه معناى صحيح آيه آن است كه فراموش شدن وحى از سوى پيامبر محال است و خداوند در اين آيه شريفه، از اين