تفاوت آنها با يكديگر ببريم؛ امّا مى‏توانيم بفهميم كدام يك از آنها از ديگرى بالاتر يا پايين‏تر است؛ به اين صورت كه براساس بعضى روايات شيعه و اهل سنّت تعداد انبياء يكصد و بيست و چهار هزار نفر بوده است كه سيصد و سيزده نفر از آنها نبىّ مرسل يا رسول بوده‏اند و بقيّه نبىّ غيرمرسل بوده‏اند. پس هر رسولى نبى است، ولى هر نبى‏اى رسول نيست؛ از همين‏جا روشن مى‏شود كه مقام رسالت بالاتر از مقام نبوّت است.
خداوند در قرآن درباره امامت مى‏فرمايد:
(وَ إذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لَايَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمينَ).^۱
و [ ياد آر] زمانى را كه خداوند ابراهيم را امتحان كرد و او در همه اين امتحانات موفق شد و خداوند فرمود من تو را به مقام امامت مى‏گمارم. فرمود آيا فرزندان من نيز به اين مقام مى‏رسند؟ خداوند فرمود: عهد من (امامت) به ظالمان نخواهد رسيد.
از اين آيه، مى‏توان فهميد كه مقام امامت از مقام نبوّت و رسالت بالاتر است و خداوند اين مقام را در سنّ پيرى به ابراهيم عليه السلام داده است؛ زيرا ابراهيم عليه السلام در هنگام رسيدن به اين مقام، سخن از امامت فرزندانش مى‏گويد؛ در حالى‏كه براساس آيات قرآن، او در سنّ پيرى فرزنددار شد:
(اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَب لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحَاقَ).^۲
سپاس خدايى را كه در سنّ پيرى اسماعيل و اسحاق را به من داد.
بنابراين، مقام نبوّت و رسالت پيش از اين به او داده شده بود و مقام امامت بالاتر از دو مقام ديگر است.
شاهد ديگر بر اين مدّعا، حديثى است كه در كتاب شريف الكافي درباره ابراهيم عليه السلام آمده است؛ با اين مضمون كه خداوند ابتدا ابراهيم عليه السلام را به بندگى خود