امامت و فرق ذاتى بين آنها نيست. تفاوت جوهرى اين دو مقام همان است كه در ابتدا گفتيم كه ما هم چندان چيزى از آنها نمىفهميم.
نتيجه
به اين ترتيب، روشن مىشود كه ختم نبوّت به معنى ختم نياز بشر به فرستادگان الهى نيست؛ بلكه به يكى از دو معناى زير است:
1. به معناى پايان نبوّت و باقى بودن مقام امامت است و هر دوى اينها دو مقام متفاوت براى انجام مأموريّتهاى الهى در هدايت انسانها هستند.
2. راههاى ارتباطى بشر با عالم بالا چند چيز است: وحى، الهام، تحديث و... و ختم نبوّت يعنى ختم وحى و بقاى راههاى ديگر كه تفاوتهاى ظريفى با وحى دارند.
فهرست منابع
- قرآن كريم.
1. اقبال لاهورى، محمّد. احياى فكر دينى در اسلام. نشريّات مؤسّسه فرهنگى منطقهاى، شماره 1. ترجمه احمد آرام. مؤسّسه فرهنگى منطقهاى، اسفند 1346 ش.
2. سروش، عبدالكريم. بسط تجربه نبوى. تهران: مؤسّسه فرهنگى صراط ، چاپ دوم، تابستان 1387 ش.
3. شريف رضى، سيّد محمّدبن حسين. نهج البلاغة. تحقيق فيض الاسلام.
4. كلينى، محمّدبن يعقوب. الكافي. تهران: دارالكتب الإسلاميّة، چاپ هفتم، 1383 ش.
5. مجلسى، محمّدباقربن محمّدتقى. بحارالأنوار: الجامعة لدرر أخبار الأئمّة الأطهار عليهم السلام. تهران: كتابفروشى اسلاميّه، چاپ دوم، 1397 ق.
