اين سخنان بدان معنى نيست كه ما زندگى را تعطيل كنيم. رفتن در پىِ رزق و روزى وظيفه است؛ ولى با اين رويكرد باشد كه:
(لكي لا تأسوا على مافاتكم و لاتفرحوا بما آتاكم).^۱
مناجات خمس عشر امام سجّاد عليه السلام را ببينيد و در برابر جلوه‏هاى مختلف او، حالات گوناگون انسان را: تائبين، شاكين، خائفين، راجين، راغبين...الى آخر.
امام سجّاد عليه السلام در مناجات المريدين عرضه مى‏دارد:
لقاؤك قرّة عيني و وصلك مُنى‏ نفسي و إليك شوقي... يا نعيمي و جنّتي و يا دنياي و آخرتي.^۲
گفتيم كه هر كمالى و هريك از اسماء اللَّه، عبادتى مخصوص خود دارد؛ ولى ما آيين اين عبادتها را نمى‏دانيم. بايد در هر زمان، «عبد كامل» باشد تا اين آيينها را به ما بياموزد. اوست كه تجلّيّات الهيّه را مى‏بيند و در برابر هر اسمى، راه خشوع و بندگى مخصوص آن را نشان مى‏دهد. اين اصل عقلى را در قرآن بدين عبارت بيان مى‏فرمايد:
(و جعلناهم أئمّة يهدون بأمرنا و أوحينا إليهم فعل الخيرات و إقام الصلوة و إيتاء الزكوة و كانوا لنا عابدين).^۳
اين آيه در باب حجّتهاى خدا (پيامبران و امامان) است كه خداوند آنها را به عنوان «عابد» مى‏ستايد؛ يعنى به‏راستى و بدون غلوّ و اغراق در كلام، عبد خدايند؛ لذا راه عبوديّت را مى‏دانند و به ما مى‏آموزند.
علّت تنوّع دعاهاى مأثور از پيامبر و ائمّه اطهار عليهم السلام همين است. در يك تقسيم، مى‏توان آنها را چنين دسته‏بندى كرد:
- تعقيبات، كه پس از نمازها خوانده مى‏شود.
- دعاهاى روزها. (ايّام هفته، ايّام ماه، ايّام مخصوص)
- تعويذات.