صداى من كه به گوش شما مى‏رسد، به كسانى كه نزديك‏تر هستند، بهتر مى‏رسد تا آنها كه دورترند. موج صدا، از قوى شروع مى‏شود و به ضعيف مى‏رسد.
وجود مخلوقات عالم نيز درجات دارد. تقدّم و تأخّر اين درجات، رُتبى است نه زمانى. در سلسله درجات وجود، از انسان مى‏بينيم تا نباتات و عناصر. در ميان انسانها نيز درجات مى‏بينيم. انسان كامل، اوّل تابش نور الهى است و اوّل مخلوقى كه خداوند، آفريده است. رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله به جابر فرمود:
يا جابر، أوّل ما خلق اللَّه نور نبيّك، ثم خلق منه كلّ خير.^۱
اشرف ممكنات حضرت خاتم النبيّين است. خداوند از نور او، نور مقدّس اميرالمؤمنين را ابداع كرد، و از نور آن دو بزرگوار، انوار ائمّه طاهرين را آفريد. و از آنها، انوار بعضى از پيامبران، و از انوار آنها، انوار بعضى از ملائكه را، به درجاتى كه دارند. و آن‏گاه، از انوار آنها، صلحاء و مؤمنان را، تا برسد به موجودات پليد و پَست. اين سلسله، از اشرف تا اخسّ پيش مى‏آيد.
فيض الهى، به اين سلسله به مردم مى‏رسد؛ همان‏گونه كه در مورد تابش نور خورشيد و حرارت بخارى و صداى گوينده (به عنوان مثال) گفته شد. لذا اشاره مى‏كنم كه حجّت خدا، اشرف از انسان عادى است، تا آنجا كه بايد گفت كه با انسان عادى قابل قياس نيست. هر زمان كه قرار باشد فيض حقّ به ما برسد، ابتدا بايد به حجّت خدا برسد و سپس به انسانها، به درجات خودشان، كه در اين سلسله درجات و مراتب، سلمان و ابوذر مانند ما نيستند.
فيض حيات، فيض رزق، فيض رحمت، فيض جود و كرم و ديگر فيضهاى الهى،ابتدا به انسان كامل و ولىّ وقت مى‏رسد و سپس به ديگران، به درجات و مراتب خودشان.
امام هادى عليه السلام در زيارت جامعه كبيره مى‏فرمايد: