از اين را از اشتراك لفظى اراده كند، وجهى براى تصحيح آن وجود ندارد. با اين معيار، مى‏توان درباره اقوالى كه از عالمان گذشته نقل شده، قضاوت نمود.
در اينجا بحث عقلى را در خصوص مقالات ياد شده به پايان مى‏برم. بررسى مباحث نقلى و نيز مقايسه آراء فلاسفه صدرايى با نظريّه مورد بحث همچنين اصل سوم مطرح شده در نظريّه كه توقيفيّت اسماء الهى است، به نوشتارهاى ديگرى نياز دارد.

فهرست منابع‏

. بنى‏هاشمى، سيّد محمّد. گوهر قدسى معرفت. تهران: انتشارات منير، 1386 ش.
2. رحيميان، عليرضا. مسئله علم. تهران: انتشارات منير، 1385 ش.
3. زنوزى، عبداللَّه. اللّمعات الالهيّة. تهران: مؤسسه پژوهشى حكمت و فلسفه ايران، 1382 ش.
4. شيرازى، صدرالدين. اسفار اربعه. بيروت: دار احياء التراث، 1982 ميلادى.
5. طباطبايى، سيّد محمّدحسين. اصول فلسفه و روش رئاليسم. ^۱. قم: مؤسسه مطبوعات دارالعلم، 1350 ش.
6. كلينى، محمّدبن يعقوب. الكافي. تهران: دارالكتب الإسلاميّة، 1365 ش.
7. مجلسى، محمّدباقر. بحارالأنوار. بيروت: مؤسّسة الوفاء، 1404 ق.
8. يزدى، ملاعبداللَّه. الحاشيه على تهذيب المنطق. قم: مؤسسة النشر الاسلامى، 1412 ق.