فَإنَّكَ إنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي. ¹
خداوندا خودت را به من بشناسان كه اگر خود را به من نشناسانى نبىّ تو را نخواهم شناخت. خداوندا رسولت را به من بشناسان كه اگر رسولت را به من نشناسانى حجّت تو را نخواهم شناخت. خداوندا حجّتت را به من بشناسان كه اگر حجّت خود را به من نشناسانى از دينم گمراه خواهم شد.
مرحوم آيت‏اللَّه ميرزا مهدى اصفهانى نيز با بهره‏گيرى از معارف بلند وحيانى معتقداست كه خداى تعالى، خويشتن را به بندگان معرّفى كرده است و همگان به معرفت پروردگار، مفطورند و كار انبيا و رسولان، تنها يادآورى و تذكار بندگان به خداى معروف آنهاست كه از آن غافل‏اند.
ايشان تذكار بندگان به خدا را عين رسيدن به حضور خداى متعال و معرفت او و باز شدن باب معراج براى رؤيت و لقاى او مى‏داند و تأكيد مى‏كند كه اين حكمت الهى است كه خداى متعال، به ذات خويش، خود را در علوّ و قدسش به بندگان مى‏شناساند و به ذاتش، بر ذات و كلامِ رسول خود شاهد است؛ چنان كه خداوند - سبحانه - در قرآن مجيد، خود را شاهد بر خود و كتاب و رسولش معرّفى مى‏كند و مى‏فرمايد:
(شَهدَ اللَّهُ أنَّهُ لا إلَهَ إلّا هُوَ) ²
خدا گواهى مى‏دهد كه معبودى جز او نيست.
(لَكِنَّ اللَّهُ يَشْهَدُ بِمَا أنْزَلَ إلَيْكَ أنْزَلَهُ بِعِلْمِهِ وَ المَلائِكَةُ يَشْهَدُونَ وَ كَفَى بِاللَّهِ‏شَهيداً) ³
ليكن خدا بر آنچه براى تو فرستاده، گواهى مى‏دهد كه به علمش فرستاده و ملائكه نيز گواهى مى‏دهند و گواه بودن خدا كافى است.
(قُلْ أيُّ شَيْ‏ءٍ أكْبَرُ شَهَادَةً قُلِ اللَّه شَهيدٌ بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ) ⁴
بگو گواهى چه كسى از همه برتر است؟ بگو خدا ميان من و شما گواه است.
به‏راستى، كدام شهادت بالاتر از شهادت خداى - سبحانه - به ذات و كلام رسول