ايشان در باب ديگر از ابواب‏الهدى مى‏نويسد:
پس از آنكه دانستى عقل و علم و وجود و نيز حقايق مظلم‏الذّات، با شناخت حقيقت علم و عقل و وجود، بر محتواى دعوت قرآن و پبامبر صلى اللَّه عليه و آله شهادت مى‏دهند، پس [ بدان كه ]قرآن و پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به لقا و وصال او - عزّ و جلّ - بشارت فرمود. پس عظيم‏ترين حجّت و بزرگ‏ترين گواه بر آن‏چه قرآن و پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله به‏سوى آن مى‏خوانند، [ خود] او - جلّت عظمته - است.

3. فطرى بودن شناخت پيامبر

بر پايه برخى روايات، خداى متعال در عوالم پيشين پس از معرّفى خويش به بندگان و اخذ ميثاق از آنان، انبيا و اوصيا را نيز به انسان‏ها شناسانده و از آنها بر طاعت ايشان پيمان گرفته است. برهمين اساس مى‏توان گفت كه معرفت پيامبران و حجّتهاى الهى نيز فطرى است. براى نمونه به چند روايت در اين زمينه اشاره مى‏شود:
اميرالمؤمنين عليه السلام در تفسير آيه ذرّ ¹ مى‏فرمايند:
... فَأقَرُّوا لَهُ بِالطّاعَةِ وَ الرُّبُوبيّة وَ مَيَّزَ الرُّسُلَ وَ الْأنبياءَ وَ الأوصِياءَ وَ أمَرَ الخَلْقَ بِطاعَتِهمْ فَأقَرُّوا بِذَلِكَ فِى المِيثَاق. ²
پس، از براى خداوند به [ وجوب‏] اطاعت و ربوبيّت اقرار كردند و رسولان و پيامبران و اوصيا را جدا و متمايز ساخت و بندگان را به اطاعت از ايشان امر كرد و آنها در ميثاق به آن هم اقرار كردند.
امام صادق عليه السلام نيز در تفسير آيه شريفه (هَذَا نَذِيرٌ مِنَ النّذُر الأولَى) مى‏فرمايند:
إنَّ اللَّه‏تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمَّا ذَرَأ الْخَلْقَ فِى الذّرِّ الْأوَّل فَأقَامَهُمْ صُفُوفاً قُدَّامَهُ و بَعَثَ اللَّه مُحمَّداً صلى اللَّه عليه و آله فَآمَنَ بِهِ قَوْمٌ وَ أنْكَرَهُ قَوْمٌ فَقَالَ اللَّهِ: «هذا نَذيرٌ مِنَ النّذُر الأولَى» يَعْنِى بِهِ مُحَمّداً صلى اللَّه عليه و آله حَيْثُ دَعَاهُمْ إلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِى الذَّرِّ الْأوَّل.