¹
آنگاه كه خداوند - تبارك و تعالى - مخلوقات را در ذرّ اوّل آفريد، آنها را در پيش روى خود در صف‏هايى قرار داد و پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله را بر آنان مبعوث كرد؛ پس گروهى به او ايمان آوردند و گروهى وى را انكار كردند. خداى متعال مى‏فرمايد: «اين انذارى است از انذارهاى پيشين». مراد خداوند از اين آيه [ انذار] پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله است كه در ذرّ اوّل، خلق را به خدا خواند.
بر همين اساس در تقريرات مناصب النّبى تصريح شده است كه معرفت انبيا همچون معرفت خداى متعال، به تعريف خود خداوند است و اين تعريف و شناساندن، در عالم ميثاق رخ داده است. در تقريرات مى‏خوانيم:
و في هذا العالم أخذ العهد و الميثاق بنبوّة محمّد صلى اللَّه عليه و آله و ولاية عليّ عليه السلام و سلامه عليه بعد ما عرّف اللَّه نفسه و نبيّه و وليّه لهم. ²
و در اين عالم بر نبوّت حضرت محمّد صلى اللَّه عليه و آله و ولايت اميرالمؤمنين عليه السلام عهد و پيمان گرفته شد، پس از آنكه خداوند خودش و پيامبر و ولى‏اش را به بندگان شناساند.
و در جاى ديگر مى‏نويسد:
لَما خلق اللَّه محمّداً من جلال عظمته و خلق سائر الأرواح منه، عرّف نفسه المقدّسة المتعالية لهم، فبعث محمّداً إلى هذه الأرواح بالنّبوّة، و أخذ من الأرواح الحيّة القادرة المختارة مواثيق و عهوداً بربوبيّة نفسه و نبوّة محمّد و ولاية أوصيائه، فأقرّ من أقرّ منهم اختياراً، و أنكر من أنكر منهم اختياراً. ³
آنگاه كه خداى متعال محمّد صلى اللَّه عليه و آله را از نور عظمتش و ساير ارواح را از نور او آفريد، بعد از شناساندن نفس مقدّس و متعالى خود به آنان، محمّد صلى اللَّه عليه و آله را به ايشان شناساند. پس محمّد صلى اللَّه عليه و آله را به‏عنوان نبى بر اين ارواح مبعوث كرد و از اين ارواح داراى حيات، قدرت و اختيار، بر ربوبيّت خويش و نبوّت محمّد صلى اللَّه عليه و آله و ولايت اوصيايش عليهم السلام عهد و پيمان‏هايى گرف. پس