امام كاظم عليه السلام به هشام فرمودند:
عاقل دروغ نمىگويد گرچه ميل نفسانىاش بهسوى او باشد.۱
و نيز فرمودند:
هنگامىكه شخص دروغ مىگويد، فرشته بهعلّت بوى بد او، بهاندازه يك ميل از او فاصله مىگيرد.۲
بدترين نوع كذب، كذب و افترا به خداست
اصولاً بخشى از زشتى كذب و افترا، بستگى به شأن و شخصيّت كسى دارد كه مورد كذب و افترا قرار گرفته است. از اين منظر، افترا بر عامّه مردم هرگز همسنگ با افترا بر بزرگان يك جامعه نيست؛ زيرا افترا بر بزرگان، موجب بروز مجموعهاى از عوارض اجتماعى مىشود كه جبران آن بهراحتى ممكن نيست.
از سوى ديگر، مقام و منزلتى كه با اين كذب و افترا مورد تعدّى قرار مىگيرد، با مقام و منزلت افراد عادى تفاوتى فاحش دارد.
حتّى اگر چنين تفاوت بزرگى مورد قبول قرار نگيرد، نمىتوان دروغ بر آفريننده كائنات و نيز خاتم رسولان را با دروغ بر ديگران يكسان شمرد؛ چرا كه اصولاً خدا و رسول صلى اللَّه عليه و آله و امامان عليهم السلام با افراد عادى قابل قياس نيستند، تا افترا بر آنان با افترا بر ديگران يكسان و همسنگ شمرده شود.
گفتنى است، معمولاً كذب بر خدا و رسول صلى اللَّه عليه و آله، افزون بر زشتى فراوانش با بدعتهايى همراه مىشود؛ زيرا آنچه بهدروغ به خدا و رسول صلى اللَّه عليه و آله نسبت داده مىشود، بهسان حكم شرعى خواهد بود و نوعى وجوب يا جواز را بههمراه خواهد داشت، كه اين خود گناهى عظيم است.
خداوند در كلام خويش، به زشتى اين عمل اشاره كرده و عذابى دردناك براى آن قرار داده است:
1.مجلسى، ج ۷۸، ص ۳۰۵، ح ۱
2.ابن ابىالحديد، ج ۶، ص ۳۵۷؛ المنذرى الشاسى، ج ۳، ص ۵۹۷، ح ۳۰