1) (وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أُولئِكَ يُعْرَضُونَ عَلى رَبِّهِمْ وَ يَقُولُ الْأَشْهادُ هؤُلاءِ الَّذينَ كَذَبُوا عَلى رَبِّهِمْ أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمينَ *الَّذينَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ وَ يَبْغُونَها عِوَجاً وَ هُمْ بِالآْخِرَةِ هُمْ كافِرُونَ *أُولئِكَ لَمْ يَكُونُوا مُعْجِزينَ فِى الْأَرْضِ وَ ما كانَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِياءَ يُضاعَفُ لَهُمُ الْعَذابُ ما كانُوا يَسْتَطيعُونَ السَّمْعَ وَ ما كانُوا يُبْصِرُونَ *أُولئِكَ الَّذينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ)^۱
براى روشن شدن چند و چون افتراى دروغين مشركان، لازم است آيات فوق بررسى شود. آيه 21 در سياق آيات مخالفت مشركان با رسول خداست. آنان گاه پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله را مورد خطاب قرار مى‏دادند كه چرا با او گنجى فرود نمى‏آيد، گاه اعتراض مى‏كردند كه چرا به همراهش ملكى نيامده است و گاه نيز قرآن را افتراى رسول مى‏خواندند.
در آيه 13 اين سوره، خداوند مشركان را به تحدّى فرامى‏خواند؛ به اين معنا كه شما و تمامى ياوران و شركايتان بياييد و ده سوره نظير اين را بياوريد و بدانيد كه هرگز نخواهيد توانست.
در آيه 17 به بيّنه و معجزه رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله، يعنى قرآن اشاره مى‏كند و از شهادت دادن شاهد خبر مى‏دهد - و شهد شاهد منه - كه اين همه، نشانه‏هاى حقّانيّت رسول صلى اللَّه عليه و آله و الهى بودن نبوّت است.
در آيه 18 نيز مى‏فرمايد پس ظالم‏تر از كسى كه افتراى دروغين ببندد كيست و در ادامه از شهادت شهود بر اين گروه سخن مى‏گويد و اين گروه را ستمكارانى مى‏خواند كه قصد دارند مردم را از راه خدا بازدارند و آن را ناموزون و ناراست نشان دهند.
در اين آيات درباره بحث مورد نظر ما چند نكته وجود دارد:
1. برخى از مشركان به‏دروغ آيات قرآن را افتراى رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله مى‏خواندند.
2. اين گروه، مردم را از راه خدا باز مى‏داشتند و سعى داشتند راه الهى را ناراست