يدرى لعلّ الحديث من عندنا خرج و إلينا أسند، فيكون بذلك خارجاً من ولايتنا. ¹²
هان، به خدا قسم! محبوب‏ترين اصحابم نزد من، متّقى‏ترين، فقيه‏ترين و رازدارترينِ ايشان در حديث ماست و بدترين و منفورترينِ آنها نزد من، كسى است كه چون حديثى را مى‏شنود كه منسوب به ماست و از ما روايت مى‏شود، بر آن انديشه نمى‏كند و آن را نمى‏پذيرد، قلبش از آن چركين مى‏شود، آن را انكار مى‏كند و به هر كس كه آن را مى‏پذيرد، كفر مى‏ورزد، در حالى كه نمى‏داند شايد حديث از ما صادر شده و به ما مستند باشد. پس [ به واسطه ]اين انكار، از ولايت ما خارج مى‏شود.
از امام صادق عليه السلام نيز نقل شد است:
إن اللَّه تبارك و تعالى حصن عباده بآيتين من كتابه أن لا يقولوا حتّى يعلموا و لا يردّوا ما لم يعلموا، إنّ اللَّه تبارك و تعالى يقول: (أ لَمْ يُؤخَذْ عَلَيْهِمْ مِيثاقُ الْكِتابِ أنْ لا يَقُولُوا عَلَى اللَّه إلاَّ الْحَقَّ) ³ و قال: (بَلْ كَذَّبُوا بِما لَمْ يُحِيطُوا بِعِلْمِهِ وَ لَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ) ⁴. ⁵⁶
همانا خداوند تبارك و تعالى بندگانش را با دو آيه از كتابش محافظت كرده است؛ اينكه تا نمى‏دانند نگويند و آنچه را نمى‏دانند رد نكنند. خداوند - تبارك و تعالى - مى‏فرمايد: (آيا از ايشان پيمان كتاب گرفته نشده است كه نسبت به خدا جز حق نگويند) و نيز فرمود: (بلكه آنچه را كه به آن آگاهى و احاطه نداشتند و حقيقت آن به آنها نرسيده بود تكذيب كردند.)
آنچه تا به حال به آن اشاره كرديم، مبيّن اين نكته بود كه اگر با حديثى كه منسوب به اهل بيت عليهم السلام است مواجه شديم و آن را نفهميديم و مضمون آن برايمان جديد