رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنينَ وَ أَنْزَلَ جُنُوداً لَمْ تَرَوْها) ¹؛ آرامش براى پيامبر و فردى كه همراه او بود و مجدّداً يارى لشكريان نامرئى و اين سكينه هنگامى است كه خداوند رسولش را يارى كرد: (إِذْ هُما فِي الْغارِ إِذْ يَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنا فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكينَتَهُ عَلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْها) ²؛ آرامش مؤمنان در حقيقت فزونى در ايمان است: (هُوَ الَّذى أَنْزَلَ السَّكينَةَ في قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ لِيَزْدادُوا إيماناً مَعَ إيمانِهِمْ) ³؛ بيعت با رهبرى خشنودى خدا و آرامش مؤمنان را به همراه دارد: (لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنينَ إِذْ يُبايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ ما في قُلُوبِهِمْ فَأَنْزَلَ السَّكينَةَ عَلَيْهِمْ) ⁴.
پس سكينت، از جنود خداى تعالى است.
طبق آيه مورد بحث، كافران «حميّت»⁵ در دل راه دادند. خدا هم در مقابل سكينت را بر رسول و بر مؤمنين نازل كرد و درنتيجه، آرامش دل يافتند و خشم و شجاعت دشمن، آنها را سست نكرد و برعكس، از خود سكينت و وقار نشان دادند. كلمه تقوا، همان كلمه توحيد و همان سكينت است.
منظور از سكينت، روح ايمان است كه همواره آدمى را امر به تقوا مى‏كند ⁶ و سكينت، همراه با افزون شدن ايمان بر ايمان ⁷ و نيز ملازم با كلمه تقواست، كه قلب آدمى را به پرهيز از محرّمات الهى وامى‏دارد.
خداى تعالى در قرآن، سكينت را به خود نسبت مى‏دهد و آن هم به‏گونه‏اى كه از آن نوعى اختصاص فهميده مى‏شود. درباره سكينت هم مى‏فرمايد: (أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ) خداوند سكينت خود را بر رسولش و بر مؤمنان نازل كرد.⁸