تسليم باشند:
(يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَ أَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَ أُوْلِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فىِ شَىْ‏ءٍ فَرُدُّوهُ إِلىَ اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الاَْخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْوِيلاً)^۱
اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و اولياى امر خود را [ نيز ]اطاعت كنيد. پس هرگاه در امرى [ دينى ] اختلاف نظر يافتيد، اگر به خدا و روز بازپسين ايمان داريد، آن را به [ كتاب ] خدا و [ سنّت ] پيامبر [ او ] عرضه بداريد؛ اين بهتر و نيك‏فرجام‏تر است.
اوّل: أَطِيعُوا اللَّهَ در فرايض؛ دوم: أَطِيعُوا الرَّسُولَ در سنّت؛ سوم: أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ: در امامت و ولايت.
امراى مسلمين در زمان رسول و بعد ايشان، خلفا و سلاطين و قضات و غيرهم، و مراد از آن، امراى انتخاب شده توسّط مردم. ^۲
در آيه، اطاعت رسول و اولى‏الامر در پى هم آمده و نشان‏دهنده ادامه رسالت، يعنى امامت است.
اطاعت، ريشه‏هاى اختلاف و مشاجره و نزاع را در جامعه قطع مى كند. هرگاه بين مؤمنان درگيرى و مشكلى پيش آيد، لازم است مسئله را به خدا و رسولش و بعد از رسول به اولى‏الامر ارجاع دهند و از نفاق بپرهيزند و نبايد كه به ظاهر اظهار ايمان كنند ولى وقتى بعد از ارجاع مسئله مورد اختلاف، خدا، رسول يا اولى‏الامر به زيان يكى حكم كرد، برنجند و تسليم حكم خدا نشوند. مؤمنان بايد كه در هرحال تسليم اوامر باشند.
مراد از اولى‏الامر، افرادى از امّت‏اند كه در گفتار و كردارشان معصوم‏اند و به‏راستى اطاعتشان واجب است، به‏عين همان وجوبى كه در اطاعت خدا و رسولش مقرّر شده است و چون ما قدرت تشخيص و يافتن اين افراد را نداريم