آيا دسته‏اى يافت نمى شوند كه براى خدا محكم باشند و شدّت عمل به خرج دهند و دشمن او را تعقيب و طلب نمايند كه اين كار دشمن را ذليل كند؟
جمعى از صحابه با همه جراحتهايى كه داشتند آماده اين كار گشتند و منادى پيامبر ندا داد كه با ما بيرون نشود مگر آن كس كه ديروز در احد با ما حاضر بود و مراد پيامبر از اين كار، ترساندن كفّار بود كه پندارند كشتار و زخم‏هايى كه بر مسلمين وارد آوردند بر ايشان اثرى نداشته و موجب سستى آنان نشده. پيغمبر با 70 تن بيرون شد تا به حمراءالاسد رسيد. ^۱
اين استجابت، براى مؤمنان، «حيات» را به ارمغان مى‏آورد.
(يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَجِيبُواْ لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ وَ أَنَّهُ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ)^۲
اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، چون خدا و پيامبر، شما را به چيزى فرا خواندند كه به شما حيات مى‏بخشد، آنان را اجابت كنيد و بدانيد كه خدا ميان آدمى و دلش حائل مى‏گردد و هم در نزد او محشور خواهيد شد.
در پنج آيه از قرآن، كلمه «يحييكم» آمده كه غير از اين آيه، در آيات ديگر «يُميتُكُم» نيز در برابر آن ذكر شده كه از صفات خداوند است. امّا در اين آيه از «يُميتُكُم» استفاده نشده است پس بايد آيه در مورد حياتى سخن گفته باشد كه هيچ موتى در آن نباشد.
1. منظور، دستور جهاد است. يعنى جهاد كنيد تا به شهادت رسيد؛ زيرا شهدا، نزد خداوند زنده‏اند. جهاد كنيد تا بدين وسيله جامعه شما زنده شود و دين شما عزّت يابد. ^۳
2. مراد، دعوت به ايمان است. زيرا ايمان، حيات دل و كفر، مرگ آن است. ^۴
3. منظور، قرآن و علم دين است. زيرا نادانى، مرگ و دانش، زندگى است و قرآن از راه علم، اسباب زندگى را فراهم مى‏كند و وسيله نجات است. ^۵