همه بايد اطاعت كنند؛ زيرا حكم رسول، حكم خداست؛ چنانچه در آيه 65 سوره نساء (4) نيز تسليم شدن در برابر حكم رسول، فرض دانسته شده است: (فَلا وَ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُوا في أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَ يُسَلِّمُوا تَسْليماً).
همان‏طور كه پذيرش دعوت رسول، «حيات» را در پى دارد روى گردان از آن هم «عذاب» را به دنبال خواهد داشت:
(لَا تَجْعَلُواْ دُعَاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعَاءِ بَعْضِكُم بَعْضًا قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنكُمْ لِوَاذًا فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ)^۱
خطاب كردن پيامبر را در ميان خود، مانند خطاب كردن بعضى از خودتان به بعضى [ ديگر ] قرار مدهيد. خدا مى‏داند [ چه ] كسانى از شما دزدانه [ از نزد او ] مى‏گريزند. پس كسانى كه از فرمان او تمرّد مى‏كنند بترسند كه مبادا بلايى بديشان رسد يا به عذابى دردناك گرفتار شوند.
دعاى رسول، اين است كه پيامبر مردم را به امرى دعوت كند، مانند دعوتشان به ايمان و عمل صالح، به مشورت در امرى اجتماعى، به نماز جماعت يا امر فرمودنش به چيزى از امور دنيا و آخرتشان. امّا در ادامه آيه، درباره مخالفت با امر پيامبر هشدار داده است. آيه مذمّت مى‏كند كسانى را كه وقتى پيامبر دعوتشان مى‏كند، روى مى‏گردانند و اعتنايى به دعوت نمى‏كنند.
مراد از دعاى رسول، خطاب كردن و صدا زدن اوست [ و در اينجا هشدار مى‏دهد] كه مردم آن جناب را مثل ساير مردم صدا نزنند، بلكه با مردم فرق گذاشته، او را محترمانه صدا بزنند؛ مثلاً نگويند يا محمّد و يا ابن‏عبداللَّه، بلكه بگويند يا رسول اللَّه. ^۲
مقصود از دعا در اينجا نفرين كردن رسول است و نفرين او مثل نفرين ديگران نيست. آيه شريفه مردم را نهى مى‏كند از اينكه خود را در معرض نفرين پيامبر قرار