دهند؛ يعنى او را به خشم در نياورند. چون خدا نفرين او را بى‏اثر نمى‏گذارد. ^۱
اطاعت از «رسول»، عاملى براى ابتلا و آزمايش بيماردلان است:
(أَ فيِ قُلُوبِهِم مَّرَضٌ أَمِ ارْتَابُواْ أَمْ يَخَافُونَ أَن يِحِيفَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ رَسُولُهُ بَلْ أُوْلَئكَ هُمُ الظَّالِمُونَ)^۲
آيا در دل‏هايشان بيمارى است يا شك دارند يا از آن مى‏ترسند كه خدا و فرستاده‏اش بر آنان ستم ورزند؟ [ نه‏] بلكه خودشان ستمكارند.
ظالمان كسانى هستند كه براى ايمان به خدا و خاتم پيامبران در قلوبشان شكّ و ترديد است.
«مرض قلب» آن است كه عقل استقامت خود را در معتقدات از دست داده باشد آنچه را كه بايد بدان معتقد شود نپذيرد و در عقايد حقّه كه ترديدى در آنها نيست شك كند. ^۳
مراد از آنهايى كه در دل‏هايشان مرض هست، افراد ضعيف‏الايمان از مؤمنان‏اند و اين دسته، غير از منافقان‏اند كه اظهار اسلام مى‏كنند و كفر باطنى خود را پنهان مى‏دارند. شايد هم اينان كسانى باشند كه از ابتدا با ايمانى ضعيف گرويده‏اند، سپس به‏سوى نفاق متمايل شده و در آخر، به‏سوى كفر برگشته‏اند.
منظور ، شك در دين است بعد از ايمان آوردن، نه شك در صلاحيّت داشتن رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله براى داورى و حكم يا شك در عدالت او و امثال اين امور. ^۴
اين گروه، مشمول نفرين الهى شده‏اند: (في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً)^۵ و به همين علّت پليديشان رو به فزونى است: (وَ أَمَّا الَّذينَ في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْساً إِلَى رِجْسِهِمْ)^۶؛ آنان به مؤمنان حسادت مى‏ورزند: (الَّذينَ في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ غَرَّ هؤُلاءِ دينُهُمْ)^۷؛ شيطان بر دل آنان القاى فتنه