پس اين، ادب نفس و ادب لسان و ادب ايمان است: رضا به قسمت خدا و رسولش و رضا يعنى تسليم و نه از روى قهر و غلب. و كفايت به اللَّه و اللَّه كافّ عبده. و اميد به فضل اللَّه و رسولش و رغبت خالصانه و دورى از طمع دنيوى... اين ايمان صحيح است كه شادى مؤمن است و تبديل به نور يقين مى‏شود و در قلب منافق، ناشناخته. ^۱
اطاعت نكردن از رسول، عاملى براى شايعه و اختلاف خواهد شد: (وَ إِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِّنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُواْ بِهِ وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلىَ الرَّسُولِ وَ إِلىَ أُوْليِ الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَ لَوْ لَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ لاَتَّبَعْتُمُ الشَّيْطَنَ إِلَّا قَلِيلاً)^۲ و چون خبرى [ حاكى‏] از ايمنى يا وحشت به آنان برسد، انتشارش دهند و اگر آن را به پيامبر و اولياى امر خود ارجاع كنند، قطعاً از ميان آنان كسانى هستند كه [ مى‏توانند درست و نادرست‏] آن را دريابند، و اگر فضل خدا و رحمتِ او بر شما نبود، مسلّماً جز [ شمارِ] اندكى، از شيطان پيروى مى‏كرديد.
مؤمنان وظيفه دارند اخبار را قبل از هر كس با رهبران و پيشوايانشان در ميان بگذارند و از اطّلاعات وسيع و فكر عميق آنها استفاده كنند و مسلمانان را گرفتار عواقب غرور ناشى از پيروزيهاى خيالى خود نكنند و با شايعات دروغين خود درباره شكست، سبب تضعيف روحيه مسلمانان نشوند.
همان اندازه كه اطاعت از رسول، عاملى براى رستگارى است، اطاعت نكردن هم عاملى براى گمراهى است.
اطاعت نكردن از رسول، كفر است:
(قُلْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَإِن تَوَلَّوْاْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِينَ)^۳
روى گرداندن از رسول و اطاعت نكردن او، مانعى براى گسترش احكام و حدود الهى است: