(وَ مَن يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ نَارًا خَالِداً فِيهَا وَ لَهُ عَذَابٌ مُّهِينٌ) ¹
اطاعت نكردن از رسول، گمراهى است:
(وَ مَا كاَنَ لِمُؤْمِنٍ وَ لَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضىَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَمْرًا أَن يَكُونَ لهَُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَ مَن يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُّبِينًا) ²
مؤمنان واقعى كه در همه حال مطيع فرمان پروردگار و رسول اويند در تمامى موقعيّتهاى دشوار در كنار پيامبراكرم و دوشادوش آن حضرت حضور دارند و هر امداد غيبى كه خداوند در آن شرايط براى رسولش مى‏فرستد، مؤمنان نيز از آن برخوردار مى‏شوند - كه آن هم نيست مگر نتيجه اطاعت آنان - مانند نزول آرامش:
(إِذْ جَعَلَ الَّذينَ كَفَرُوا في قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجاهِلِيَّةِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكينَتَهُ عَلى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنينَ وَ أَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوى وَ كانُوا أَحَقَّ بِها وَ أَهْلَها وَ كانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليماً) ³
آنگاه كه كافران در دل‏هاى خود، تعصّب، [ آن هم‏] تعصّب جاهليّت ورزيدند، پس خدا آرامش خود را بر فرستاده خويش و بر مؤمنان فرو فرستاد و آرمان تقوا را ملازم آنان ساخت و [ درواقع‏] آنان به [ رعايت ]آن [ آرمان‏] سزاوارتر و شايسته [ اتّصاف به‏] آن بودند و خدا همواره بر هر چيزى داناست.
سكينه: آرامش قلب و اطمينان خاطر. ⁴ و آن، از بين رفتن رعب و ترس است. ⁵
اين واژه، در قرآن كريم شش بار به كار رفته است و در هر كدام از آيات، آرامش را به پيامبر و مؤمنان نويد مى‏دهد:
آرامش به مؤمنان و فروفرستادن لشكرى كه نديدند: (ثُمَّ أَنْزَلَ اللَّهُ سَكينَتَهُ عَلى