مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَيْ‏ءٍ أَفْضَلَ مِنَ الْعَقْلِ.^۱
بنابراين نه افراطه‏ايى كه در مورد عقل مى‏شود - كه خارج از حوزه روشنگرى عقل ادّعاهايى مى‏كنند و آنها را احكام عقل معرّفى مى‏كنند - و نه بى‏مهرى‏هايى كه به آن مى‏شود - كه احكام روشن آن را ناديده مى‏گيرند و به ادّعاى تكيه بر نقل، خلاف عقل سخن مى‏گويند - هيچ‏يك قابل دفاع نيست.
حال، سخن در اين است كه لازمه عقلى تشبيه‏ناپذيرى خداى متعال، تصوّرناپذيرى اوست. آنچه به تصوّر درآيد، مخلوقى است شبيه ساير مخلوقات:
وَ هُوَ خِلَافُ مَا يُعْقَلُ وَ خِلَافُ مَا يُتَصَوَّرُ فِى الْأَوْهَامِ.^۲مَا تُصُوِّرَ فِي الْأَوْهَامِ فَهُوَ خِلَافُهُ.^۳
همچنين لازمه ديگر نفى تشبيه، توصيف‏ناپذيرى خداست. توصيف خدا وقتى محقّق مى‏شود كه بتوانيم با گزاره‏هايى ايجابى در مورد او سخن بگوييم. روشن است كه اين گزاره‏ها را از مخلوقات برگرفته‏ايم و قابل انتساب به خالق نيست. با اثبات صفات براى خدا، نفى تشبيهى صورت نگرفته است. خدا برتر از آن است كه توصيف شود:
كُلُّ مَوْصُوفٍ مَصْنُوعٌ وَ صَانِعُ الْأَشْيَاءِ غَيْرُ مَوْصُوفٍ بِحَدٍّ مُسَمًّى.^۴لَا نَفْيَ مَعَ إِثْبَاتِ الصِّفَاتِ لِلتَّشْبِيهِ.^۵اللَّهُ أَكْبَرُ مِنْ أَنْ يُوصَفَ.^۶
آنچه به‏معناى صحيح، به‏عنوان صفات خدا به كار مى‏رود، داراى معنايى سلبى