۶.امام على عليه السلامـ در خطبه موسوم به «قاصعه» ـ :از همان هنگام كه پيامبر خدا از شير گرفته شد ، خداوند ، بزرگ ترين فرشته از فرشتگانش را بر ايشان گماشت ، و آن فرشته ، شب و روز ، ايشان را در مسير خصلت هاى والاى انسانى و خوى هاى نيكوى جهان ، راه مى بُرد ، و من ، همانند شتر بچّه اى كه در پىِ مادرش مى رود ، به دنبال ايشان مى رفتم و در هر روز ، از خُلق و خُويَش ، برايم نشانى بر مى افراشت (نمونه اى را فرا پيشم مى نهاد) و فرمانم مى داد كه آن را سرمشق خود قرار دهم .
۷.امام على عليه السلام :اى مردم! خداى سبحان را در زمينش حجّتى استوارتر از پيامبرمان محمّد صلى الله عليه و آله نبود ، و نه حكمتى رساتر از كتابش قرآن بزرگ . خداى متعال ، از ميان شما ، تنها كسانى را ستوده كه به ريسمان او چنگ زنند و به پيامبرش اقتدا كنند .
آنان كه هلاك شدند ، تنها بدين سبب ، هلاك شدند كه او را نافرمانى كردند و با او مخالفت نمودند و از هوس خويش پيروى نمودند . از همين رو مى فرمايد ـ و چه شكوهمند گوينده اى است ـ : «پس كسانى كه از فرمان او سر مى پيچند ، بايد از اين كه بلايى بديشان رسد ، يا به عذابى دردناك گرفتار شوند ، بترسند» .
۸.امام على عليه السلام :بار خدايا!... مؤمنانِ زنده را ، از مرد و زن ، بيامرز ؛ همانان كه به يكتايى تو گواهى دادند و پيامبرت را تصديق كردند ، و به دين تو چنگ زدند و فرايضت را به كار بستند ، و به پيامبرت اقتدا نمودند و سنّت تو را در پيش گرفتند ، و حلال تو را حلال و حرامت را حرام شمردند ، و از كيفر تو ترسيدند و به پاداش تو اميد بستند ،
و دوستانت را دوست داشتند و با دشمنانت دشمنى ورزيدند .
