1.علّامه طباطبايى در الميزان فى تفسير القرآن (ج ۱۵ ص ۲۹۱) مى گويد : آيه «و ما را گم راه نكردند ، مگر مجرمان» ، از ظاهرش چنين پيداست كه هر يك از گويندگان ، از «مجرمان» ، منظورى متفاوت با ديگرى دارد : پيشواى گم راهى كه در دنيا به او اقتدا كرده است ، دعوتگرى كه او را به شرك فرا خوانده و او پيروى اش نموده است ، پدران مشركى كه در شرك ، از آنها تقليد و دنباله روى كرده است ، و دوستى كه به او همانندى جسته است . آن گونه كه از آيات قيامت بر مى آيد ، «مجرمان»، كسانى هستند كه جُرم درباره آنها استوار گشته و محكوم به رفتن در دوزخ هستند. خداوند متعال مى فرمايد : «اى مجرمان! امروز [ از بى گناهان ] جدا شويد» (يس : آيه ۵۹) . طبرسى در مجمع البيان (ج ۷ ص ۳۰۵) به نقل از كلبى مى گويد : [مگر مجرمان ،] يعنى مگر پيشينيان ما كه به آنان اقتدا كرديم . سيوطى نيز در الدرّ المنثور (ج ۶ ص ۳۱۰) به نقل از سُدّى ، همين را گفته است .