۴۱۹.امام زين العابدين عليه السلام :بار خدايا! تو دين خود را در هر زمانى ، با پيشوايى يارى بخشيدى كه او را به سان عَلم و نشانى براى [راه نمايىِ] بندگانت و چراغى در سرزمين هايت قرار دادى، زان پس كه رشته او را به رشته خودت پيوند زدى و او را وسيله رسيدن به خشنودى ات ساختى و فرمان بردارى از او را واجب نمودى و از نافرمانىِ او بر حذر داشتى، و فرمان دادى كه از دستورهاى او پيروى شود، و از آنچه نهى مى كند ، دورى شود و هيچ كس بر او پيشى نگيرد و كسى از او واپس نماند؛ زيرا او پناهگاه پناهجويان، كهف امان اهل ايمان، دستگيره چنگ زنندگان و روشنايى بخش جهانيان است.

۴۲۰.امام باقر عليه السلام :اوج دين و ستيغ و كليد آن و درِ همه چيزها و خشنودى خداى مهربان ، فرمان بردارى از امام است ، پس از شناخت او. ^۱ خداوند عز و جلمى فرمايد: «هر كه از پيامبر فرمان برد ، در حقيقت ، از خدا فرمان برده است، و هر كه پشت كند ، [بر تو باكى نيست ؛ زيرا ]ما تو را به نگهبانىِ آنان نفرستاده ايم» .

۴۲۱.امام باقر عليه السلامـ در باره آيه :«و اگر آن را به پيامبر و اولياى امر خود ارجاع دهند»ـ :مقصود ، ائمّه هستند.

۴۲۲.امام صادق عليه السلام :هر كس به خانه ها از درهاى آنها وارد شود، از راه درست وارد شده است، و هر كس از جز آنها وارد شود، راه نابودى را پيموده است. خداوند، فرمانبرى از ولىّ امر خود را به فرمانبرى از پيامبرش صلى الله عليه و آله ، پيوند زده است، و فرمانبرى از پيامبرش را به فرمانبرى از خويش. پس هر كس كه از واليان امر فرمان نبرد ، از خدا و پيامبرش فرمان نبرده است.