فصل چهاردهم : آنان كه در قرآن و حديث ، «امّت» خوانده شده اند

14 / 1

ابراهيم

قرآن

«به راستى ، ابراهيم، امّتى مطيعِ خدا و حق گرا بود و از مشركان نبود . [ و ]نعمت هاى او را شكرگزار بود. [ خدا ] او را برگزيد و به راهى راست ، هدايتش كرد» .

حديث

۳۴۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هيچ بنده اى نيست كه امّتى به نفع او گواهى دهند ، مگر آن كه خداوند ، گواهى آنان را مى پذيرد . امّت ، يك مرد به بالاست . خداوند مى فرمايد : «ابراهيم ، امّتى مطيع خدا و حق گرا بود و از مشركان نبود» .

۳۴۷.امام باقر عليه السلامـ در باره اين سخن خداوند متعال :«به راستى ، ابراهيم، امّتى (پيشوايى) مطيعِ خدا و حق گرا بود»ـ :و اين [ امّت بودن او] از آن جهت است كه وى ، بر دينى بود كه هيچ كس جز او بر آن دين نبود . پس امّتى يگانه بود . «قانتاً» يعنى فرمان بُردار و «حَنيفا» ، يعنى مسلمان [و تسليم] .